Persoonlijke tas
Roan was deze week aan de beurt om een persoonlijke tas te maken en mee te nemen naar zijn plusklas, Breinstein. In deze tas mag hij 5 items doen die bij hem passen en vertellen waarom dat zo is. Een mooie manier om kinderen meer over zichzelf te laten vertellen.
Maar ja, wat moet er nou in? Best een lastige opdracht vond Roan. De gesigneerde voetbal, die hij vorig jaar kreeg toen hij "pupil van de week" was bij zijn voetbalclub. Dan ook maar het shirt van zijn tenue, want voetballen doet hij erg graag. Ook de Nintendo switch moest mee, want ook gamen doet hij graag, het liefst de hele dag door. Onze katten zijn ook belangrijk voor hem, dus kleurde hij een mooie kleurplaat in van drie katten. En een foto van ons gezin, dat wilde hij ook wel.
Ons bijzondere gezin
Ga je ook wat vertellen over ons gezin? vroeg ik hem.
"Tsja, weet ik niet, dat is wel lastig".
Weten de kinderen uit je plusklas dat je een broer hebt die gehandicapt is? Of uit je gewone klas?
Nee, dat was niet iets wat ie verteld had. Hij vindt het lastig ter sprake te brengen, wanneer vertel je zoiets? Want ja, het heeft best wel invloed op zijn leven ook.
Ik opperde dat hij zou kunnen uitleggen waarom huiswerk maken lastig is wanneer Liam er is, omdat het moeilijk is je te concentreren wanneer je broer schreeuwt, joelt en constant geluiden maakt. En dat het handig is uit te leggen wanneer kinderen hier spelen het tot uiterlijk half 4 is, want Liam vindt het erg lastig als er vreemde kinderen hier zijn.
Ja, dat was wel een goed idee misschien, vond Roan.
"Papa zorgt voor Liam, dat is zijn werk, en jij ook toch, mam? Maar jij bent ook ziek, daarom kun je niet werken. Maar wat voor ziekte heb je dan eigenlijk, mama?"
Mama heeft een depressie
Ja, hoe ga ik die vraag nou een kindvriendelijk beantwoorden?
Mama heeft een depressie. "Maar wat is dat dan, een depressie?"
Hoe ga ik dat aan mijn kind uitleggen zonder hem te zwaar te belasten?
"Ik kan het leven niet aan. Ik ben zwak. Ik heb geen veerkracht, bij elke tegenslag word ik suïcidaal omdat dat stemmetje in mijn hoofd me vertelt dat dat de makkelijkste uitweg is. Het liefst zou ik oplossen in het niets, omdat ik denk dat ik jullie levens zo zwaar belast dat jullie beter af zijn zonder mij". Nou nee, niet iets wat je tegen je kind kunt zeggen.
Maar is het na 7 jaar nog echt wel een depressie te noemen nu ik er zo over nadenk? Is het niet vooral dat ik vast zit in oude copingstrategieën en patronen door PTSS? Het heeft me geholpen in mijn leven om me af te sluiten van mijn gevoel en alles op ratio te doen, zo heb ik me lang staande weten te houden, maar nu hindert het me vooral enorm.
Want tussen wat ik voel en wat ik denk zit een enorm groot verschil, het lijkt onoverkomelijk groot. En gevoel is niet eeuwig weg te drukken, het heeft me enorm ingehaald natuurlijk 7 jaar geleden.
Overbodig
Door het ontbreken van het hebben van een veilige basis als kind ben ik als volwassene nog steeds op zoek naar mijn identiteit. Ik heb mijzelf zo lang onzichtbaar geprobeerd te maken dat dat mijn tweede natuur is. Dat hielp me vroeger en een is een reactie op trauma natuurlijk, maar nu als volwassene durf ik nog steeds geen plek in te nemen, voel ik me overbodig en meen ik dat de wereld beter af is zonder mij. Daarom is dat stemmetje altijd aanwezig, maak er maar een eind aan. Ergens geeft dat ook wel een soort van veiligheid, de optie om er zelf uit te kunnen stappen geeft me het gevoel een soort van controle te krijgen over de situatie, hoe naar ook.
Opgerakeld oud zeer
Pas nu ik zelf kinderen heb snap ik wat onvoorwaardelijke liefde is en dat is een heel mooi gevoel maar het correspondeert niet met wat mij is meegegeven. Dat is waar ik toch steeds weer een knauw van krijg, dat wat ik voel is niet wat ik zelf heb meegekregen en dat zorgt voor veel interne strijd. Het is een rouwproces waar ik doorheen moet weer, het is een bevestiging dat wat ik voelde toch wel juist was en het is de pijn van gemis bij mijzelf. Onvoorwaardelijke liefde van je ouder(s) betekent volgens mij dat je altijd een veilige basis hebt om op terug te vallen. Dat wat er ook gebeurt je altijd thuis terecht kunt en je je niet teveel, overbodig of misplaatst voelt.
Ook naar de HB coach
Naast wekelijks psychotherapie ga ik nu ook zelf naar de coach van Roan, ze helpt me om wat meer naar mijn gevoel te luisteren door ontspannings- en reflexoefeningen te doen. Ik lig op een massagetafel en zij masseert, duwt, trekt en buigt mijn lijf. Ergens vind ik het wel wat vaag, het is lastig uit te leggen waarom bepaalde bewegingen van en op mijn lijf mij helpen om gevoel toe te laten maar het triggert veel, na afloop voel ik me uitgeput alsof ik een sessie EMDR gedaan heb.
Voorbeeld: Toen ze tegen mijn schouder duwde barstte ik in tranen uit. Zie je wel, dit zat er aan te komen, zei het stemmetje in mijn hoofd, iedereen duwt je weg, want je bent niet de moeite waard.
Tsja, therapie. Al 7 jaar inmiddels en zowel mijn omgeving als ik vragen ons soms af waarom het zo lang duurt. Is het wel de juiste vorm, kom ik hier wel mee vooruit? Maar ik denk dat dat wel zo is, het is niet één probleem waarvoor ik een oplossing nodig heb, het zijn zoveel dingen die door elkaar lopen en er komen ook wel nieuwe bij. Het vechten voor Liam voor een plek en de juiste zorg plus de acceptatie van zijn beperkingen, het vechten voor het juiste aanbod voor Roan, daar was zeven jaar geleden toen ik instortte nog geen sprake van.
Bevestiging gevraagd
Ik heb ontzettend veel bevestiging nodig en dat irriteert me mateloos. Ik vind dat ik alles uit mijzelf zou moeten kunnen halen en dat bevestiging van buitenaf niet nodig zou moeten zijn. Dat is niet realistisch, een gezond persoon haalt het voor 50% uit zichzelf en heeft het ook voor 50% van buitenaf nodig. Ik haal het voor 0% uit mijzelf en heb dat voor 100% van anderen nodig. Ik durf niet te luisteren en te vertrouwen op mijn gevoel, dat bleek te vaak niet te kloppen met hoe mijn realiteit was.
Het is veilig, mijn wekelijkse therapie en dat ik constant bevestiging nodig heb vind ik minder erg te vragen van mijn therapeut dan van mijn vriendinnen of mijn partner. De afstand met de therapeut is iets groter en de angst afgewezen te worden door haar minder groot dan door mijn vriend bijvoorbeeld.
Dus ja, "wat voor ziekte heb je eigenlijk mama?", is een ingewikkelde vraag.
Door als kind onveilig gehecht te zijn mis ik een stevige basis om op terug te vallen en door niet meer weg te rennen voor mijn gevoelens maar ze aan te gaan kom ik er achter hoeveel impact dat heeft op mijn leven.
Maar de enige manier om trauma's te verwerken is door ze toe te durven laten, durven stil te staan bij wat er gebeurd is en wat dat met me gedaan heeft (en nu nog steeds met me doet).
Het is makkelijker om in oude patronen te blijven zitten, hoe naar ze ook zijn want dan weet je wat je kunt verwachten. Nieuwe patronen aanleggen is heel lastig, de oude trekken hard aan me. Maar vast blijven zitten in de oude patronen is geen optie wanneer je wilt herstellen.
Goed voorbeeld?
En hoeveel geef ik mee aan mijn kinderen? Bij Roan merk ik ook al dat hij veel bevestiging zoekt. Is dat door mijn voorbeeld? Is dat omdat hij niet altijd gezien wordt thuis? Of op school? Ik raakte er behoorlijk van in paniek, maar doordat ik nu weet dat bevestiging vragen echt niet altijd verkeerd is en iedereen dat wel nodig heeft kan ik het iets meer loslaten.
Maar ja, wat geef ik ze allemaal mee? Ik ben me heel erg bewust van dat de manier waarop ik over mijzelf denk niet een gezond voorbeeld is. Een goede stok achter de deur om aan mijzelf te werken, nietwaar?
❤
Reacties