Leuke functie hè van Facebook, dat ze jouw herinneringen bij je onder de aandacht brengen. Vandaag is het precies één jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost schreef.
Een jaar later kan ik zeggen dat ik erg blij ben dat ik de stap heb genomen om dit op te starten. Het heeft mij zoveel gebracht! Vooral de blogs over autisme en m'n depressie worden veel gelezen, het verbaast me nog steeds hoe open mensen naar je worden wanneer je zelf ook open bent.
Het blijkt dat er veel meer mensen zijn in mijn omgeving die hebben gekampt met psychische problemen (of dat nog steeds doen). Dat weet je niet van elkaar, omdat het niet makkelijk lijkt om er over te praten. Toch, terugkijkend op het afgelopen jaar is dat wat mij er vooral doorheen geholpen heeft, de compassie en empathie van iedereen die reageert en het besef dat ik niet de enige ben. Dat maakt dat ik me een stuk minder eenzaam en waardeloos voel.
Ik ben er nog lang niet, ik weet wel meer wie ik echt ben en wat ik wil. Of nou ja, vooral wat ik niet wil. Het heeft me echt veel gebracht, veel nieuwe inzichten, meer en intensiever contact met mensen die belangrijk voor me zijn, maar ook een aantal nieuwe contacten die erg waardevol geworden zijn.
Zeggen wat je denkt en delen wat je voelt, het voelt alsof je een ander belast met je problemen, maar delen zorgt ervoor dat je het niet alleen hoeft te doen, je staat er (tijdelijk) even niet alleen voor. Plus de mensen die je om je heen hebt zijn niet voor niets gebleven, ik weet dat ze heel veel om mij geven.
Ik ben er ook achter gekomen dat clichés vaak erg waar zijn, gedeelde smart is halve smart. Mijn hart luchten, persoonlijk bij een vriendin, partner of familielid dan wel in een blogpost geeft mij weer wat ruimte in mijn hoofd. Het helpt mij de dingen weer in perspectief te zien.
Ieder huisje heeft zijn kruisje. Overal speelt wel iets, bij bijna niemand verloopt het leven altijd op rolletjes. Toch is het minder makkelijk om over te praten, wat er niet goed gaat dan wat er wel goed gaat. Voor mij was alles een competitie, ik moest altijd de slimste, beste, leukste en snelste zijn, want als ik presteer word ik wel gezien en krijg ik erkenning.
Het is ook zoveel makkelijker om te zeggen "Het gaat goed" op de vraag hoe het met je gaat. Ik dacht dat dat het antwoord was wat mensen het liefst wilden horen, het blijkt dat dat helemaal niet zo is. Oprechtheid wordt meer gewaardeerd dan altijd maar de schone schijn op te houden.
Tsja, voor wie doe je dat eigenlijk, de schijn ophouden dat het fantastisch gaat? Voor jezelf, als zelfbescherming? Dan komen ze niet te dichtbij? Of uit angst, dan val ik door de mand en vinden ze me niet meer leuk/interessant/sterk genoeg. Dan ben ik een ander tot last.
Ik ben ziek en werk er hard aan te herstellen. Ik hoorde vandaag nog: "Wat heb jij nou dan om over in de put te zitten? Je hebt ja alles". Redenen genoeg voor mij om door te gaan met schrijven, om het stigma te doorbreken/verminderen op zowel autisme/ADHD/verstandelijke beperking als op depressie/PTSS/burn-out/EMDR therapie/cognitieve therapie.
Ik durf meer uit m'n comfortzone te stappen en dingen te doen zonder het tot in den treure te plannen. Soms moet je gewoon even diep ademhalen en de uitdaging aangaan.
Dank je wel, voor het lezen, voor het reageren hoewel ik ook wel hoorde vandaag dat het lastig is te reageren soms. Dat kan ik me ook heel erg goed voorstellen, ik geef me erg bloot, soms zijn er gewoon geen woorden om uit te drukken wat je denkt/vindt/voelt. Ik stel me erg kwetsbaar op, ik probeer om een realistische weergave van mijn gedachtes/beleving op te schrijven, zonder al te emotioneel te worden, te zeuren of te zwelgen in mijn ellende.
Een jaar later kan ik zeggen dat ik erg blij ben dat ik de stap heb genomen om dit op te starten. Het heeft mij zoveel gebracht! Vooral de blogs over autisme en m'n depressie worden veel gelezen, het verbaast me nog steeds hoe open mensen naar je worden wanneer je zelf ook open bent.
Het blijkt dat er veel meer mensen zijn in mijn omgeving die hebben gekampt met psychische problemen (of dat nog steeds doen). Dat weet je niet van elkaar, omdat het niet makkelijk lijkt om er over te praten. Toch, terugkijkend op het afgelopen jaar is dat wat mij er vooral doorheen geholpen heeft, de compassie en empathie van iedereen die reageert en het besef dat ik niet de enige ben. Dat maakt dat ik me een stuk minder eenzaam en waardeloos voel.
Ik ben er nog lang niet, ik weet wel meer wie ik echt ben en wat ik wil. Of nou ja, vooral wat ik niet wil. Het heeft me echt veel gebracht, veel nieuwe inzichten, meer en intensiever contact met mensen die belangrijk voor me zijn, maar ook een aantal nieuwe contacten die erg waardevol geworden zijn.
Zeggen wat je denkt en delen wat je voelt, het voelt alsof je een ander belast met je problemen, maar delen zorgt ervoor dat je het niet alleen hoeft te doen, je staat er (tijdelijk) even niet alleen voor. Plus de mensen die je om je heen hebt zijn niet voor niets gebleven, ik weet dat ze heel veel om mij geven.
Ik ben er ook achter gekomen dat clichés vaak erg waar zijn, gedeelde smart is halve smart. Mijn hart luchten, persoonlijk bij een vriendin, partner of familielid dan wel in een blogpost geeft mij weer wat ruimte in mijn hoofd. Het helpt mij de dingen weer in perspectief te zien.
Ieder huisje heeft zijn kruisje. Overal speelt wel iets, bij bijna niemand verloopt het leven altijd op rolletjes. Toch is het minder makkelijk om over te praten, wat er niet goed gaat dan wat er wel goed gaat. Voor mij was alles een competitie, ik moest altijd de slimste, beste, leukste en snelste zijn, want als ik presteer word ik wel gezien en krijg ik erkenning.
Het is ook zoveel makkelijker om te zeggen "Het gaat goed" op de vraag hoe het met je gaat. Ik dacht dat dat het antwoord was wat mensen het liefst wilden horen, het blijkt dat dat helemaal niet zo is. Oprechtheid wordt meer gewaardeerd dan altijd maar de schone schijn op te houden.
Tsja, voor wie doe je dat eigenlijk, de schijn ophouden dat het fantastisch gaat? Voor jezelf, als zelfbescherming? Dan komen ze niet te dichtbij? Of uit angst, dan val ik door de mand en vinden ze me niet meer leuk/interessant/sterk genoeg. Dan ben ik een ander tot last.
Ik ben ziek en werk er hard aan te herstellen. Ik hoorde vandaag nog: "Wat heb jij nou dan om over in de put te zitten? Je hebt ja alles". Redenen genoeg voor mij om door te gaan met schrijven, om het stigma te doorbreken/verminderen op zowel autisme/ADHD/verstandelijke beperking als op depressie/PTSS/burn-out/EMDR therapie/cognitieve therapie.
Ik durf meer uit m'n comfortzone te stappen en dingen te doen zonder het tot in den treure te plannen. Soms moet je gewoon even diep ademhalen en de uitdaging aangaan.
Dank je wel, voor het lezen, voor het reageren hoewel ik ook wel hoorde vandaag dat het lastig is te reageren soms. Dat kan ik me ook heel erg goed voorstellen, ik geef me erg bloot, soms zijn er gewoon geen woorden om uit te drukken wat je denkt/vindt/voelt. Ik stel me erg kwetsbaar op, ik probeer om een realistische weergave van mijn gedachtes/beleving op te schrijven, zonder al te emotioneel te worden, te zeuren of te zwelgen in mijn ellende.
Ik ben Debbie, moeder van 2 prachtige jongens, vriendin van een geweldige vent, ik hou van yoga, hardlopen, koopjes scoren, zelf dingen maken, gezond eten (koken), experimenteren en zelf recepten bedenken, mijn hersenspinsels te delen door middel van mijn blog, ik wil de wereld net wat leuker maken voor iedereen, ik kan absoluut niet tegen onrecht (en ook niet tegen taal- en spelfouten) en de rest? Dat ben ik nog aan het ontdekken. My journey continues <3
Oh ja, en ik hou erg van sterren. Op kleding voor mij, voor de kinderen, behang, (woon)accessoires; alles is leuker met een sterrenprintje ;)
En rode wijn hou ik van, graag in combinatie met pepernoten. Of Chocotoff.
Reacties