Niet goed. Het gaat niet goed. Het is een optelsom van vele kleine dingen die op zichzelf staand niet onoverkomelijk zijn maar allemaal samen ervoor zorgen dat het leven te overweldigend is en mijn hoofd aan de noodrem trekt. En bij mij uit zich dat in suïcidaal zijn.
Mooier kan ik het niet maken, dat is wat deze slopende ziekte met me doet. Vaak is de aanleiding niet meteen duidelijk en lijkt het me te overvallen, maar met behulp van mijn therapeut kom ik toch vrij snel wel achter de oorzaak. Ik heb weinig (of geen?) veerkracht, bij 2 tegenslagen stort ik weer volledig in.
Afgelopen maandag was het zo extreem dat ik jankend in de auto zat met de kinderen en aan het bedenken was waar ik ze naartoe kon brengen, omdat ik zo bang was dat ik ons alle drie wat aan zou doen. Vreselijk dit te typen en terug te lezen. Vreselijk ook dat mijn kinderen dit allemaal meekrijgen, mijn hysterische huilbui in dit geval. "Toe mama, niet huilen. Ik ben er. Ik aai je, ben je nu weer stil?".
Alles is tijdelijk, ook dit zakt wel weer af. Mijn therapeut is op de hoogte, ik ga trouw elke week heen hoewel ik, als het zo slecht gaat, liever afbel. Ik schaam me dat ik daar zo zit te janken dat ik niet uit mijn woorden kan komen, ik vind dat ik moet praten, goed gebruik moet maken van de tijd die ze voor mij maakt. Wat natuurlijk erg stom is; als ik 3 kwartier wil janken mag dat, als ik 3 kwartier wil zwijgen mag dat ook. Ik mag mezelf zijn daar en doen wat goed voelt voor mij, maar wie ben ik dan? Wat voelt goed? Ik weet het niet meer en lijk het contact met mijzelf al jaren kwijt te zijn.
- L. heeft de poot van de kat gebroken maandagmorgen. Hij zal het niet bewust gedaan hebben, maar ik vind dit nogal wat. Hij zal wel bewust erop zijn gaan staan om een reactie uit te lokken, maar hij was zich natuurlijk niet bewust van de consequentie. We denken ook dat het zo gebeurd is, want communiceren kan L. niet hierover. Dit doet erg veel met me.
- Ik zit in een werkgroep voor wonen, voor mijn oudste zoon. We brainstormen over wat wij belangrijk vinden en graag zouden willen zien in een woonvoorziening voor ons kind. We praten en ontwerpen ook echt. Goed dat er zo naar ouders geluisterd wordt, maar wat is dát confronterend zeg. De plattegrond te maken van het gebouw waar L. wellicht over 10 jaar of wat gaat wonen, voor de rest van zijn leven. Het wordt zo echt ineens. Het deed me erg denken aan mijn oude werkplek, en dat deed pijn. Het zijn maar ideeën en plannen, het is goed om er wél betrokken bij te zijn en fijn om inspraak te hebben maar het doet ook heel erg pijn. Het is zo dubbel.
- Er was een financiële tegenvaller die ik niet aan zag komen, was ook niet conform afspraak. De verzekering viel een stuk duurder uit plus de beloofde korting bleek véél lager. Én de auto, ik heb 2 maanden geleden een aanrijding gehad (niet mijn schuld), bleek toch niet weer zo verzekerd te kunnen worden zoals wij wilden. Zoals ik al dacht, want dat stond in de correspondentie met de verzekeraar. Maar volgens 3 medewerkers kon het heus wel en had ik het niet goed gelezen. Bleek ik toch gelijk te hebben (helaas). Zó ontiegelijk frustrerend wanneer mensen niet naar je lijken te luisteren.
- Diezelfde auto zou binnen 2 weken klaar zijn, hij staan nu al bijna 2 maanden bij de maker. De leenauto laat me regelmatig in de steek, hij valt zo tijdens het rijden uit. En als het vriest kunnen de deuren niet meer open. Nog meer frustratie dus.
- Ik had nieuwe batterijen gekocht voor de weegschaal en ging er op staan maandag. Ik ben me rotgeschrokken. Het dieet van elke dag een fles wijn (dat verdoofd zo lekker, even wat meer rust in mijn hoofd) plus hapjes 's avonds zorgde voor een flinke gewichtstoename in redelijk korte tijd. Nog meer frustratie. Eigen schuld natuurlijk, maar ik voel me er vreselijk door. Zwakkeling.
- De renovatie van het toilet schiet maar niet op, al maanden moeten we het doen met 1 toilet boven. Vriendlief lijkt het allemaal wat teveel te worden (logisch, dit gezeik met mij duurt al 4 jaar en 4 maanden) en wil ontspannen op zijn vrije dagen. Dat snap en steun ik helemaal, maar het frustreert me erg niet verder te kunnen. Het verplaatsen van het gat van de wc, de riolering aanpassen en inbouwen van het reservoir durf ik niet aan, daarvoor ben ik toch echt afhankelijk van een ander. Ook veel frustratie dat dat stagneert én dat ik van een ander afhankelijk ben.
En nu? Wanneer vriendlief thuis is, dan gaat het altijd stukken beter, het is fijn de zorg te kunnen delen en uit te kunnen spreken wat er in mij omgaat. Ik leef echt naar de donderdag en zondag toe, zijn vrije dagen. Verder:
- Wekelijks therapie (zoals ik de afgelopen 4,4 jaar al heb)
- Vriendlief heeft het toilet zover afgemaakt dat ik kan sauzen, tegelen en behangen.
- De auto heb ik maar weer eens achteraan gebeld en er is me toegezegd dat ie dinsdag a.s. 's avonds klaar is. Ik ben benieuwd.
- Ik haal geen alcohol meer op.
- Ik doe nu aan intermittent fasting, dat wil zeggen dat ik alleen tussen 12 en 8 eet. Geen ontbijt meer, dat is wel even wennen. Maar het helpt wel, langzaamaan val ik af. Want om af te vallen moet je toch echt minder eten dan je verbrand, dat is de clou. Het hardlopen gaat op een wat lager tempo nu, lopen op de nuchtere maag gaat me minder lekker af dan na een goed ontbijt.
- Ik doe meer yoga thuis, even een moment voor mijzelf, even rust, even lekker rekken en strekken.
- De kerstvakantie is weer voorbij, ik heb weer een paar uurtjes per dag voor mijzelf. Dat blijk ik toch wel echt nodig te hebben. Ik kan weer gaan hardlopen overdag. Even rustig werken op mijn laptop. Even stilte om me heen. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ben wel blij dat ze naar school/expertisecentrum gaan. Dat geeft me iets meer ademruimte.
Oh ja. Ik heb sinds enkele dagen een eigen domein! "Had ik wel verwacht dat je dat zou doen, dat je dat niet eerder gedaan hebt. Je hebt al flink wat volgers", aldus vriendin H.
Maar ik heb dat gedaan om mijzelf te bewijzen dat ik er wél toe doe. Ik vind mijzelf zó niets waard, die stem schreeuwt zo hard tegen me de hele dag dat ik om die stem te overstemmen/ongelijk te bewijzen dat domein gekocht heb. En het eerste jaar kost het €1,-, dus dat is ook met mijn budget wel haalbaar ;)
Koekkoek? Ja vast.
Welkom in mijn hoofd.
Reacties