Erger dan van alles voelen (verdriet, woede, teleurstelling) is helemaal niet meer voelen.
Mijn depressie/PTSS/paniek- en angststoornis (en/of, kies er maar één), zorgt ervoor dat ik de veerkracht kwijt ben. De veerkracht om met tegenslagen, hoe klein ook, om te kunnen gaan.
Het bouwt zich op. Vele kleine gebeurtenissen die mij uiteindelijk murw slaan en zorgen voor een kortsluiting in mijn hoofd. Alsof het lichtje uitgaat, ik kan geen onderscheid meer maken tussen echt en fantasie, alles wat ik doe lijkt in een trance te gebeuren. Dissociatie. Ik ben de controle volledig kwijt. Het is idioot dat kleine druppeltjes zo'n effect kunnen hebben.
Voorbeelden:
Vakantie
We gingen op vakantie, buiten de schoolvakantie om. Dat kan, omdat we van de onderwijsinspecteur 10 werkdagen per jaar respijtzorg mogen opnemen voor R.
Hij heeft het als brus (broer of zus van iemand met een handicap) en zoon van moeder met psychiatrische problematiek niet makkelijk en heeft het zo nodig om even een (mid)weekje niets te moeten en te kunnen ontspannen.
Prima toch, zou je zeggen? We hebben de data in overleg met de school gekozen, zodat R. zo min mogelijk zou missen. Het is natuurlijk niet handig om weg te gaan in de week dat de CITO's worden afgenomen. School ging akkoord, maar "ik moest zeker niet denken dat dit een vrijbrief is voor de komende 6 jaar om buiten de vakanties om weg te gaan. Want andere ouders willen dat ook wel. En er is ook nog de juni-vakantie, dat heeft bijna geen enkele andere school".
Ik word met de dag kwader over die opmerking. Als andere ouders ook mantelzorger zijn van hun kind 24/7 en respijtzorg willen opnemen voor het brusje, wat is daar mis mee? Ik juich het toe, als je tijdig even een break neemt is de kans dat de mantelzorgers omvallen minder groot.
Dat werd natuurlijk niet bedoeld, er zijn veel ouders die een dag voor een vakantie vrij willen, omdat het dan goedkoper is om te vertrekken.
Ik voel me weggezet als aansteller en zeurzak, "iedereen wil wel buiten de schoolvakanties op vakantie", dan neem je iemand toch niet serieus als je dat persé nog even moet vertellen als je het akkoord geeft? Dit geeft de vakantie een nare bijsmaak.
Wij hebben niet een groot netwerk om ons heen om de kinderen op te vangen. Die ene nacht per jaar dat R. bij mijn moeder of mijn schoonmoeder logeert is niet voldoende. Wij hebben dit echt nodig, R. heeft dit echt nodig; even uit de thuissituatie te zijn. In de schoolvakanties weggaan is geen optie, die drukte zorgt voor zoveel stress dat thuisblijven dan een beter idee is. Het vechten tegen het onbegrip is zo vermoeiend.
Minderwaardig
Mensen die je het gevoel geven minderwaardig te zijn, neem er afstand van zou je zeggen. Dat is niet altijd mogelijk. Soms is de interactie niet te vermijden, dus slik je en ga je het aan. Van te voren maak je je al zo druk over wat allemaal zou kunnen gebeuren deze keer dat je emmer al bijna vol zit voordat je er überhaupt bent. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren om je enorm van je stuk te brengen. Je krijgt het weer bevestigd; je bent een last, een aansteller.
Van die mensen die wanneer je dan open bent reageren met "Nou Pietje heeft óók ..., maar dan net iets erger." "Ik heb óók ... en dat is natuurlijk dan nog een zwaardere last. Het totaal niet luisteren, maar alleen maar stil zijn om te kunnen reageren het het te overtreffen met een verhaal/gebeurtenis etc.
Dromen
Ik slaap slecht, ik droom heel veel en heel levendig en realistisch. Donderdagnacht droomde ik dat W. mij ging verlaten. En ik snapte het zo goed, ik kon het hem ook niet kwalijk nemen. Het lijkt ook onvermijdelijk, het moment dat ie me zegt dat hij het niet meer aankan en vertrekt. Dit duurt al zo lang, die man verdient een standbeeld dat ie het nog steeds volhoudt.
Maar ik werd huilend wakker en heb er de hele dag nog last van gehad, dat unheimische gevoel.
Medicatie
L. is met nieuwe medicatie begonnen, tegen de continue overprikkeling waar hij last van lijkt te hebben. Ik voel me een waardeloze moeder, een monster. Waarom mag mijn kind niet zichzelf zijn, waarom heeft hij meerdere soorten medicatie nodig om de wereld aan te kunnen? Waarom kan ik de wereld niet veranderen voor hem maar moet hij veranderen voor de wereld om mee te kunnen doen?
Niet realistisch, ik weet het wel. Hij lijkt er ook echt baat bij te hebben, hij gilt en schreeuwt véél minder, zijn agressie is minder extreem; het lijkt hem rust te geven.
Hij is minder op de voorgrond aanwezig, normaal hoor je hem 14 uur van de 14 uur dat ie wakker is geluid/lawaai maken/praten/schreeuwen.
Tegen een andere moeder in deze situatie zou ik zeggen: "Wat goed van je dat je de keuze hebt gemaakt voor hem, dit doet hem zo goed. Hij komt ook echt aan spelen en interactie met anderen toe nu". Maar ik vind zelf dat ik gefaald heb als moeder. De arts zei ook: "Dit geeft jullie ook wat rust en wat ruimte". Ik hoor: "Egoïst, je doet dit alleen voor jezelf, ten koste van je kind".
Noodplan
Dat is mijn hoofd. Alles is ten nadele van mijzelf. Ik wil geen ruimte innemen, ik ben te bang om een afwijzing te krijgen. Ik doe het liever allemaal alleen dan dat ik hulp vraag en het risico loop een afwijzing te krijgen.
Vrijdag is dat volledig mis gegaan. En daarom heb ik nu de opdracht van mijn therapeut om een noodplan te maken. Een overzicht van wat te doen en wie te bellen wanneer die leegte mij weer overvalt. Omdat ik het alleen toch niet altijd red.
Reacties