Het was de eerste week erg wennen, het voelde meer alsof W. vakantie had. Ook gooide een infectie aan mijn kaak en even later een infectie aan zijn voet roet in het eten; ik was flink chagrijnig van de kiespijn en vriendlief moest dagenlang met zijn been omhoog zitten omdat dat de enige manier was waarop ie geen pijn had. We zaten gezellig samen aan de antibioticakuur, hoe romantisch. Ahum.
Inmiddels zijn de ontstekingen verholpen, zijn we allemaal wat vrolijker en lukt het ook om echt dingen te ondernemen samen.
Wat ontzettend fijn is, is dat we nu tijd hebben voor die relatief kleine klusjes die steeds maar zijn blijven liggen. Het geeft zóveel voldoening die klusjes van de to-do-lijst te kunnen afstrepen.
De blokhut beitsen bijvoorbeeld, de zijkant bladderde flink af en het was hard nodig dit van een nieuwe beitslaag te voorzien. Grappig verhaal trouwens, we wilden eigenlijk alleen die ene kant die zo slecht was behandelen. De beits die we 5 jaar geleden gebruikt hebben was natuurlijk op, wel hadden we het blik bewaard om zo de juiste kleur bij te bestellen. Na verschillende winkels en bedrijven bij langs geweest te zijn bleek dat hier in de regio (Zuid- en Zuidoost-Drenthe) dit merk niet meer te bestellen was. Een winkelier in Hoogeveen verzekerde ons dat hij dezelfde kleur bij kon mengen, ook prima. Maar toen ik na het schuren van het hout de beits aanbracht bleek het niet een transparante kleur te zijn, maar dekkend. Ergo; de volledige blokhut mocht nu dus gedaan worden. Maar het lijkt wel heel mooi, dat dan wel. 😆
Dat het iets beter met mij gaat is wel te merken bij een tegenslag als bovenstaande. Ik kan er om lachen in plaats van daardoor in paniek te raken, wat normaal gebeurd wanneer ik de controle verlies.
De druk is eraf, ik hoef niet meer alles alleen te doen. Het is zo fijn om het samen te kunnen doen, ik kan eindelijk weer normaal ademhalen. Het is lastig uit te leggen, maar het voelt echt alsof de band om mijn borst die ik al voel sinds mijn depressie en die zorgt voor paniek en angst af en toe wat minder strak zit.
Het is een opluchting nu beide kinderen de aandacht te kunnen geven die ze verdienen; L. heeft echt wel 1 op 1 begeleiding nodig, iemand die continu alert is en paraat staat. Dat kan nu en het gaat niet meer ten koste van onze andere zoon, R.
Want hoe naar het ook is om toe te geven en hoe graag ik ook zou willen dat het niet zo was: L. eist altijd de meeste aandacht op. Als hij staat te gillen, boos of bang is móet je wel reageren en dat is zeker wel ten koste gegaan van R. Zo is de situatie nou eenmaal met een kind met een verstandelijke beperking en ASS/ADHD die de wereld niet goed snapt.
We kunnen nu L. begeleiden bij de judo zonder ons druk te hoeven maken over waar R. te laten. Het gaat niet zo goed meer bij de judo tegenwoordig dus is het prettig er de hele les bij te kunnen zitten.
We kunnen 1 op 1 dingen ondernemen met de kinderen apart van elkaar.
Ik kan gaan hardlopen wanneer het mij uitkomt, de ene dag is dat om 4 uur in de middag, de andere dag om 10 uur 's ochtends. Ik heb weer een ritme van om de dag hardlopen en voel me daar goed bij.
Ik lach meer volgens vriendlief. Ik krijg weer wat meer veerkracht merk ik zelf. Het is bijvoorbeeld nog steeds niet helemaal rond met het SVB maar ik durf er nu op te vertrouwen dat het wel goed komt. Financieel redden we ons wel als het nog even op zicht laat wachten en dat geeft veel lucht.
Reacties