Pica: De zucht naar het consumeren van niet eetbare dingen zoals aarde, wol, haren, steentjes, muntjes of verfschilfers die van houtwerk gepeuterd worden. De patiënten vertonen geen afkeer van gewoon voedsel.
Bron: Wikipedia.nl
Ik kende pica als een eetstoornis die voorkwam bij zwangere vrouwen, die dan krijt gingen eten omdat ze een gebrek aan een bepaald mineraal hebben. Dat klinkt best logisch, dat je lichaam door een tekort een drang krijgt naar het eten van niet-eetbaar materiaal om zo de tekorten aan te vullen.
Pica bij Liam uit zich in het eten van stof, haren en wol. We zitten inmiddels wel al ruim een jaar in deze achtbaan, want het is een enorme zoektocht naar de oorzaken en oplossing en vooral de consequenties van deze eetstoornis.
Het begon met het lostornen van naadjes in zijn kleding, eerst dachten we dat hij het los haalde en de draadjes weggooide, totdat hij ineens draadjes uit zijn anus had hangen bij het poepen. Wat later kwam er ook steeds bloed bij zijn ontlasting mee, toen nam de huisarts ons serieus en zijn we begonnen met de onderzoeken.
Lichamelijke onderzoeken bestonden uit het opvangen van ontlasting en laten onderzoeken in het laboratorium, röntgenfoto's maken van zijn buik en uitwendig onderzoek door de arts. We werden al gauw doorverwezen naar de kinderarts, omdat dit een langdurig traject leek te worden.
De artsen waren vooral huiverig voor het bloed bij de ontlasting, na antibiotica kuren en het starten met laxeermiddel dagelijks is het bloed bij de ontlasting weg nu. Door het laxeermiddel is de doorloop van het materiaal in zijn lichaam korter en komen er geen ontstekingen meer bij kijken. Het lichaam kan het niet verteren, dus gaat het ontsteken als het vreemde materiaal te lang in zijn lijf blijft.
Maar ja, lichamelijk gaat het nu best oké, maar het gedrag stoppen is vrijwel onmogelijk. De behoefte naar draadjes eten, zo noemen we het maar, is zo sterk dat in elk onbewaakt moment dat Liam even alleen is hij zijn sokken/trui/onderbroek/pyjama kapot trekt en opeet. Bij het KDC heeft ie een matras kapot getrokken, dat kon omdat ie tijdens rustmomenten alleen in een kamer zat. Thuis heeft ie in 2 weken tijd de volledige zijkant van een matrasbeschermer opgegeten. Het is bizar en heel erg naar, ook voor hem. Er zijn momenten dat we 3 meter aan draad uit zijn anus moeten trekken, want op de een of andere manier verweeft het draad zich met elkaar in zijn lijf.
Tsja, en de oplossing? Hij kan niet alleen gelaten worden, maar hij is vingervlug. Als ie naar het toilet gaat en je bent er niet onmiddellijk bij dan heeft ie zijn onderbroek al stuk getrokken. Als hij even een rustmoment heeft met zijn tablet en een dekentje over plukt hij de deken kapot of eet ie zijn sokken op. Maar zolang het er weer uit komt mogen we blij zijn dat het bij stof en haar blijft volgens de AVG arts, dit is op deze manier niet (meer) schadelijk voor zijn lichaam.
De kans is groot dat wanneer je deze tic verbiedt hij zijn toevlucht zoekt in ernstiger niet-eetbaar materiaal; zoals het nu is is het nog hanteerbaar voor hem en ons. En naar alle waarschijnlijkheid is dit een fase, ook dit gaat weer voorbij. Door zijn verstandelijke beperking loopt hij qua ontwikkeling erg achter, dit gedrag past bij kinderen die in de orale fase zitten, dat hoort bij een kind van 18 maanden.
We grappen wel tegen elkaar dat het maar goed is dat we dubbele kinderbijslag krijgen voor Liam, het is een kostbare hobby inmiddels. Het is ook bij vlagen hilarisch omdat het zo bizar is dat Liam slechts nog een halve onderbroek aan heeft 's avonds of 's ochtends.
Ik ben erachter gekomen dat hij flanel niet makkelijk stuk krijgt, dus hebben we zijn pyjama's vervangen voor flanellen exemplaren.Als hij rustmomenten heeft, dat heeft ie echt nodig door overprikkeling, is dat in een hoekje van zijn groep waardoor er continu toezicht is.
Maar het is niet volledig uit te sluiten, 's avonds het moment tussen het naar bed gaan en in slaap vallen is het een onbewaakt ogenblik of bijvoorbeeld wanneer hij 's ochtends eerder wakker is dan wij.
Het is maar een fase, zolang we dat voor ogen houden blijft het draaglijk. Maar ik zou heel goed zonder deze zoektocht naar en het vechten voor de juiste zorg voor mijn kind kunnen. Ik kan niet wachten tot het zover is.
Reacties