Allemaal verplicht thuis nu, hoe gaat dat?


Hoe vergaat het jullie, nu we behoorlijk wat minder bewegingsvrijheid hebben en veel wat vanzelfsprekend is ineens is weggevallen? Sinds maandag is Roan thuis, sinds dinsdag Liam ook en dat vergt toch wel wat aanpassingen.


Continu alert zijn

Liam heeft 24/7 zorg en begeleiding nodig, wanneer hij er is moet je constant alert zijn en heel snel handelen om angst, paniek en meltdowns te voorkomen omdat de wereld een ongrijpbare plek voor hem lijkt te zijn.  Het is van belang dat hij weet wat hij kan verwachten, voorspelbaarheid en een dagritme waar je niet al te veel van afwijkt is noodzakelijk. En dat is best pittig, je komt niet meer toe aan je eigen planning.



Meehelpen in huis

Hij wil graag meehelpen, dus hebben we nieuwe pictogrammen met daarop taakjes voor hem. Zo werken we aan het vergroten van zijn zelfstandigheid en zelfredzaamheid en zorgen we voor een zinvolle dagbesteding. Toch is het voor Liam verder niet echt nodige een dagvullend programma te maken, hij kan zich prima zelf vermaken met zijn LEGO of vuilniswagens met veel zelfgemaakte containers. Hij vaart er wel bij als je hem gewoon lekker zijn gang laat gaan.



Dagplanning

Voor Roan is het wel goed een dagprogramma te hebben als richtlijn, als ik hem zijn gang laat gaan zou hij het liefst de hele dag gamen op de PC. Ook daar kan hij vaardigheden leren en oefenen natuurlijk, maar urenlang gamen wordt hij erg onrustig en prikkelbaar van, dat is geen goed idee.
Het leek dus een heel goede oplossing dat hij schoolwerk kreeg voor thuis, maar het is een behoorlijke opgave hem aan het werk te krijgen, hij hoort en ziet alles en wil niets missen van wat er om hem heen gebeurd; hij maakt de opdrachten omdat hij dat moet, niet omdat hij zelf de intrinsieke motivatie heeft dat te doen.



Roan vindt het heerlijk om creatief te zijn, dus we bakken elke dag iets lekkers voor de lunch of als snack, zo hebben we al brownies, kruidcake en kaneelbroodjes gebakken.



En samen gaan schilderen, dat deden we maandag buiten toen het weer zo lekker was, dat vond ie fantastisch. Ook daar leer je veel van, we moeten maar wat meer het accent leggen op het ontwikkelen van zijn creatieve kant want elke dag ruzie omdat hij niet tot werken komt met het schoolwerk is ook niet de bedoeling.

De natuur in

Het is heerlijk om naar het bos te gaan met zijn vieren en een eind te gaan wandelen nu we nog wel de deur uit mogen, dat zullen we dan ook zo lang het kan nog doen. Het is wel een opgave Liam mee te krijgen, onder groot protest ging hij mee de auto in en hij heeft lang tegengesputterd (met geschreeuw " Ik wil niet!" ), maar halverwege was het over en kon hij (en dus ook wij) wel genieten van de ruimte en rust in het bos. Toen ik gisteravond vroeg wat hij het leukste van de dag vond noemde hij het wandelen in het bos. Tsja, zo gaat dat. Wij weten wel wat hij leuk vindt, alleen hij zelf nog niet altijd.

Mentale gezondheid

Het is pittig, de kinderen thuis en geen tijd voor jezelf meer hebben, maar dat is voorlopig hetgeen we het mee te doen hebben. Mijn wekelijkse therapiesessies bij de psychotherapeut moeten vanaf volgende week telefonisch, ik weet nog niet zo goed wat ik me daarbij moet voorstellen. EMDR via de telefoon lijkt me nogal lastig.

Ik mis het sporten als uitlaatklep en het op visite gaan bij familie en vrienden, dat wat zo vanzelfsprekend was en wat mijn mentale gezondheid ten goede kwam.
Maar hardlopen gaat ook goed met Roan erbij op de fiets en Liam vindt het erg leuk om mee te doen met yoga, dus er zijn wel degelijk mogelijkheden om te sporten nu.

Les in loslaten

Er is nog wel veel mogelijk, het vergt alleen wat aanpassingen in verwachtingen in de manier waarop en hoe snel iets gebeuren moet. Een goede les voor mij vooral om het allemaal wat meer los te laten, de controle en verwachtingen. Het is mooi te ontdekken hoe weinig je eigenlijk nodig hebt, dat het vooral het contact met de voor jou belangrijke mensen om je heen is wat je mist. Mijn opa en oma, die 80+ zijn, mijn vriendin met leukemie; om hen te beschermen bezoeken we ze niet meer voorlopig. Gelukkig kunnen we videobellen, het is fijn elkaar even te kunnen zien.

Ineens is het glashelder wat er wel toe doet en wat onbelangrijk is. Dat is wel een waardevolle les, nietwaar?

Reacties