Depressie: Kindverstoting en de aankomende confrontatie

Mijn oma is overleden, de moeder van mijn vader. Vorige week mochten we met ons gezin afscheid nemen van haar, het was fijn dat dat nog kon dankzij de Stichting Wensambulance. Wel merk ik dat dit veel oud zeer oproept bij me. Bij het afscheid nemen zou mijn vader ook aanwezig zijn, ik heb er niet van geslapen de dagen ervoor. Ik zag (en zie) ontzettend op tegen wat het weerzien met hem bij mij teweeg brengt. (Maar gelukkig was hij die dag er niet bij.)

Mijn vader heeft toen ik dertien jaar was het contact met mij verbroken, er was geen plaats meer voor mij in zijn leven. Ik maakte ruzie met zijn nieuwe vrouw en verpestte zijn huwelijk naar zijn zeggen. De jaren erna had ik mijn eerste depressie en was ik voor het eerst suïcidaal, het heeft nogal wat impact op je zelfbeeld wanneer je als ongewenst bestempeld wordt.

Automatisch was het contact met zijn kant van de familie ook weg, het was erg pijnlijk in een klap zoveel te verliezen. Ik snapte het ook wel, mijn vader is hun broer en kind, ik sta wat verder van hen af natuurlijk. Zij zien vast dat wat mijn vader ook ziet in mij dacht de dertienjarige ik, namelijk dat ik vooral een last ben, overtollig, overbodig. Niet iemand waar je actief contact mee gaat zoeken. Er is nog een keer een familieweekend geweest toen ik een jaar of vijftien/zestien was waarbij ik ook mee mocht, toen heeft mijn oma een poging gedaan om de relatie tussen mijn vader en mij te herstellen maar dat is niet gelukt.

Het was pas na vele jaren dat ik er achter kwam dat mijn vader niet eerlijk geweest is naar zijn familie, hij had hen verteld dat ik degene was die geen contact meer wilde en dat het mijn keuze was niet meer te komen. Dat ik PTSS heb omdat mijn vader mij mishandelde wist ook niemand tot ik per ongeluk eens een tante tegen het lijf liep in een winkel hier. "Goh, lang niet gezien, hoe gaat het met jou?", ik zat toen nog niet zo lang thuis en het floepte er zo uit dat het niet zo goed met me ging. Depressie, PTSS; "Hoe dat zo dan?"Nou, lang verhaal maar o.a. dus door mijn vader en zijn losse handjes. "Nooit geweten".

Het contact wat ik had met mijn opa en oma was een kaartje met kerst en een met mijn verjaardag, wat later toen ik zelf een auto had ging ik er af en toe op visite. Wel was ik elke keer doodsbang dat mijn vader precies net toevallig er op visite zou zijn als ik langs kwam (nadat dat dus een keer voorgevallen was). Maar echt contact, zoals ik het me voorstel dat je met een opa en oma hebt, is het nooit geworden. Het initiatief kwam alleen vanuit mij, opa en oma kwamen nooit bij ons langs (en wel bij een nicht die ook in mijn woonplaats woont bijvoorbeeld).

Toen mijn opa overleed drie jaar geleden vond ik het vreselijk moeilijk om weer geconfronteerd te worden met mijn vader maar nog meer om te horen en zien hoe zo'n leuke en toffe opa het was voor de andere kleinkinderen. Hoe fijn het was om op hem te kunnen bouwen, alle foto's van gezellige familie-uitjes, alle leuke anekdotes over hem. Ik was erg verdrietig om zijn dood maar ook om dat wat had kunnen zijn, dat wat mij afgenomen was doordat mijn vader mij verstoten had en mij zijn familie ook afgenomen had.

Nu ben ik vooral heel erg boos. Woedend, ik zou het liefst met spullen gaan gooien nu, ik zit te trillen van woede. Zaterdag is de crematie van mijn oma en ik zie er vreselijk tegenop. Tegen het weerzien met mijn vader, met de rest van de familie die ook deed alsof ik niet bestond en tegen de verhalen en anekdotes over mijn oma, al die dingen waar ik ook zo graag deel van uit had willen maken.

Dat het een optie is om niet naar de crematie te gaan was nooit bij me opgekomen totdat een vriendin me vroeg waarom ik er naartoe wil gaan. Wat brengt het mij, behalve stress, angst, verdriet en andere nare gevoelens? Voor wie ga ik heen; voor mijn oma die daar niets van mee krijgt, want ja, ze is al dood? Voor mijn familie, die ik naar alle waarschijnlijkheid nooit meer ga zien? Nu mijn oma weg gevallen is is er niets meer wat ons bindt. Meer dan een toevallige ontmoeting in een winkel hier in de regio zal het niet zijn.

Ik wil me niet een slachtoffer voelen, ik wil sterk zijn, ik wil me niet laten kennen, ik wil niet dat mijn vader wint en ik wegblijf om hem. Ik denk dat dit zo hoort dus ga ik. Ik wil niet spijt krijgen achteraf dat ik niet geweest ben (dat is wat anderen zeggen als reden om wel te gaan). Ik wil niet dat de familie mij een stomme trut vindt omdat ik niet op de crematie van oma kom.

Ik vind het vreselijk ingewikkeld om een keuze te maken. Kan ik voor mijzelf kiezen nu en niet gaan? Kan ik leven met die beslissing, alsof ik oma in de steek laat door niet te komen? Ik wil ook zo vreselijk graag onderdeel zijn van die familie, maar dat gaat toch niet gebeuren. Wat ik echt zoek, een ouderfiguur en een warme familie waar ik als vanzelfsprekend een onderdeel van ben ga ik daar niet vinden. Maar ik wil het zo ontzettend graag. Ik wil gezien worden, geliefd zijn, gewenst zijn, erbij horen.

Niet te veel zijn, een last zijn, overbodig zijn. Drieëntwintig jaar later voel ik me nog steeds zo. Als er een ouder mist mis je een basis. Die primaire behoefte, een ouderfiguur, is zo intens groot dat dat verlangen altijd zal blijven. Niets kan dat vervangen. De loyaliteit die je voelt naar je ouders is bijzonder groot, zelfs als je mishandeld/genegeerd/verstoten wordt. Bizar toch?

Reacties

René zei…
Heel triest en pijnlijk om te lezen. O zo herkenbaar, ik kan er na 15 jaar nog steeds heel moeilijk over praten, maar depressies, totaal gebrek aan levenslust, geen familie hebben, het maakt me tot een plant zonder wortels en zonder bloemen.
Deze blog treft me..
Debbie zei…
Dankjewel René dat je de moeite neemt om te reageren, het is zo fijn te horen dat anderen dit herkennen, het voelt toch heel vaak alsof het aan mij ligt, deze situatie, dat ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan/me aanstel/gewoon moet doen alsof er niet aan de hand is/vul maar in.
Ik herken heel erg het zoeken naar wat je identiteit nu is, zonder (een deel van) je familie. Wat je maakt tot wie je bent hangt toch ook wel van je omgeving af en als dat wegvalt, wat doet dat dan met je identiteit als de personen die zo belangrijk voor je zouden moeten zijn weg gaan?
Ik hoop dat het je gaat lukken hierover te praten en je verhaal te delen met anderen, dat is zo belangrijk voor het verwerkingsproces.
Liefs, Debbie
Anoniem zei…
Beste Debbie, ik voel erg mee met jou, het is verschrikkelijk wat je hebt meegemaakt. Je klinkt desondanks alles toch sterk en ik hoop dat je meer in balans komt, ook al weet ik dat het heel erg moeilijk zal zijn.

Het verhaal herken ik heel erg helaas, mijn oudste dochter was 13 (nu 19) toen ze door haar vader uit huis werd gezet. Zij is een rustig, lief meisje dat door haar autisme totaal niet begrepen werd en daardoor van vanalles werd beschuldigd, dingen waarvan ik zeker ben dat ze gedwongen werd zogenaamd te liegen maar eigenlijk gewoon niet wist hoe ze dingen kon verklaren en daarom iets moest verzinnen omdat haar vader een antwoord eistte. Dit waren gesprekken met schreeuwen en gillen en haar wakker houden, je kunt dit behoorlijke geestelijke mishandeling noemen daar ben ik heel zeker van.

Ze heeft EMDR gehad en verschillende therapieen maar is ruim twee jaar geleden in een ernstige depressie gekomen. Ze is daar nu pas een klein beetje uit aan het komen. Ze heeft geen contact meer met haar vader op haar eigen verzoek, het is te moeilijk voor haar.
Haar vader is altijd op de achtergrond aanwezig maar als ze het woord papa al hoort is ze totaal overstuur.

De schade is enorm en dat breekt elke dag mijn hart. Ik hoop voor alle kinderen die door hun vader of moeder verstoten dreigen te worden er een oplossing zou kunnen zijn want de gevolgen zijn ernstig.

ik wens je ongelooflijk veel sterkte en vooral geluk, hopelijk lukt het om van kleine dingen te genieten, liefs Monique
Debbie zei…
Hallo Monique,

Wat een fijne reactie, dankjewel dat je de moeite neemt te reageren, dat is fijn om te lezen.
Wat een heftig tijd heeft je dochter meegemaakt, na dat alles is het niet zo gek dat ze in een ernstige depressie terecht kwam. Dat doet wat met je zelfbeeld en eigenwaarde, als je niet mag zijn wie je bent en je altijd maar moet aanpassen. Autisme is dan nog een extra belemmerende factor, arm kind.
Jeetje, wat zul jij je ook hulpeloos gevoeld hebben. En onwijs knap dat ze er weer wat uit weet te komen! EMDR is heel heftig, omdat je toch de trauma's weer (deels) gaat herbeleven, maar het haalt de scherpte wel wat er vanaf.
Alle goeds voor jou en je dochter gewenst, ik hoop dat ze alles een plek kan geven op den duur en weet dat het niet aan haar ligt, zij is het slachtoffer en dit is niet haar schuld. Dat jouw hart ook maar gauw weer mag gaan helen.

Liefs, Debbie
Gerda Koelewijn zei…
Lieve Debbie,
Wat zie ik veel van jou in mijzelf, momenteel komt erbij heel veel omhoog door hetgeen wat zowel die persoon die voor mijn vader door moest gaan als mede mijn biologische moeder, ben mijn hele leven vernederd en vertrapt nooit kon ik in hun ogen iets goed doen, en als ik al vroeg waarom doe ik het nooit goed dan had ik al een flink pak slaag te pakken! Heb hierdoor een zeer zware jeugd gehad, de puberteit was een hel mede doordat de persoon die voor mijn vader door moest gaan ook niet met zijn handen van mij af kon blijven, wat voelde ik me vies! Heb in mijn puberteit geprobeerd om een einde aan mijn leven te maken door een overdosis oxazepam in te nemen, poging mislukte omdat mijn broer mij betrapte en die verraadde mij en toen moest ik naar de dokter toe en zelfs die kon ik niks vertellen omdat die persoon die voor mijn vader door moest gaan erbij bleef zitten! Ben op mijn zeventiende het huis uitgevlucht, en vanaf die tijd is de afstand alleen maar groter geworden, die persoon die voor mijn vader door moest gaan is inmiddels al bijna 8 jaar dood en mijn biologische moeder zie ik al meer dan drie jaar niet meer want in haar ogen kan ik het nog steeds niet goed doen! Ben al jaren onder behandeling bij een psycholoog en psychiater voor mijn angsten, depressie en complexe PTSS vraag me echt af of ik hier ooit vanaf zal komen ben nu bijna vijftig jaar en het lijkt of het alleen maar erger wordt wat de boosheid betreft!
Bart zei…
Hoi Debbie,

Mijn 15-jarige dochter is 2 jaar geleden door haar moeder verstoten en ook zij is gediagnosticeerd met PTSS. Ze heeft EMDR therapie maar die wordt nu omgezet naar een therapie om een depressie te voorkomen.
Ik heb het met haar psychologe gehad over het zoeken van een lotgenoot, iemand die ook als kind is verstoten en die nu volwassen is. Mijn dochter zou heel graag met iemand willen praten die hetzelfde heeft meegemaakt. In hoeverre zou ze jou eens kunnen spreken?

Groet,
Bart