Depressie: Brief aan mijn vader

Hallo Jan,

Wat nou de reden was dat je enkele maanden geleden een vriendschapsverzoek op Facebook stuurde, ik ben er nog niet achter. Ik snap het namelijk niet. Was het een foutje, heb je toen je een profiel aanmaakte op Facebook gewoon maar iedereen die je kende toegevoegd? Had je er echt over nagedacht? Het lijkt er op dat je geïnteresseerd was om in contact te komen. Ineens ging je foto's  en statussen liken op mijn profiel.
Elke keer dat ik je naam weer voorbij zag komen was ik uren, soms dagen van slag. Mijn broertje heeft je meteen geblokkeerd, ik kon dat niet. Ondanks alles was er toch nog een soort van sprankje hoop denk ik.
Ik heb je vriendschapsverzoek niet geaccepteerd. Ik kon en kan het niet. Nu is de keuze aan mij; ik wil jou niet meer in mijn leven.

Je hebt iets stuk gemaakt in mij wat niet meer te helen valt, namelijk mijn geloof in onvoorwaardelijke liefde. De keren dat ik klappen kreeg omdat ik niet rechtop zat of netjes genoeg met mijn bestek at. De keren dat je mij met een zaklamp bewerkt hebt. De keren dat je mij zo hard hebt geslagen dat mijn trommelvlies scheurde. De keer dat mijn moeder mijn gezicht als kleuter eerst met camouflagecréme moest insmeren voordat ik naar school toe kon, omdat ik bont en blauw was. De ontelbare keren dat je mij vertelde dat ik waardeloos was.

Dat maakt wel wat stuk in je. Ik snap nu ook wel waarom ik zo'n makkelijk slachtoffer was voor de pesters, dat bange meisje met die aura van minderwaardigheid om haar heen trekt mensen aan die zich graag beter willen voelen ten koste van een ander. Elke school was het hetzelfde liedje, logisch dat ik dacht dat het allemaal mijn eigen schuld was. Ik heb toch zo vaak een nieuwe kans gehad, vrijwel meteen was de rolverdeling duidelijk. Zelfs als volwassene gebeurde het. Nu pas snap ik dat het vaak bange en onzekere mensen zijn die zelf ongelukkig zijn. Niet dat dat de pijn verminderd trouwens, ook wil ik het helemaal niet goed praten. Pesten is nooit oké.

Mam vertelde me dat ze wel al eerder had willen scheiden, maar dat ze dat niet durfde omdat we nog zo klein waren. Dan moesten we elke veertien dagen een heel weekend naar jou toe, dat idee was beangstigender dan de situatie waar we in zaten. Nu was ze er nog bij en kon ze nog eens ingrijpen, dan waren we helemaal aan jouw grillen overgeleverd.
Voor mij was het meer een bevestiging dat het aan mij lag, doordat ze zich zo'n zorgen maakte om mij zaten wij gevangen in deze situatie.

Hoe erg de mishandeling na de scheiding was weet ik niet, ik zal alles wel verdrongen hebben. Wat ik nog wel weet, wat door de EMDR naar boven is gekomen is het moment waarop je mij vertelde dat ik niet meer mocht komen, dat er geen plek meer was voor mij in je leven, omdat ik je huwelijk met je nieuwe vrouw verpestte. Dertien jaar was ik, we hadden net die dag mijn verjaardag bij jou gevierd. Nou ja, wat ik bij EMDR steeds herbeleef is het moment, twee weken later, dat je mijn broertje ophaalt en wegrijdt. Ik geloof niet dat ik me ooit zó afgewezen of alleen heb gevoeld als op dat moment.

Van mijn dertiende tot mijn zestiende heb ik wekelijks gesprekken bij een psycholoog gehad, ik kwam zoals je je wellicht kunt voorstellen in een depressie terecht. Deze depressie die ik nu heb is niet de eerste. Gek hè, wat je allemaal kunt verdringen. Als je er maar niet meer aan denkt bestaat het niet. Tsja, helaas werkt dat niet zo, het haalt je vanzelf wel in.

Ik sprak mijn tante (jouw zus) afgelopen zomer, ik kwam haar toevallig tegen. Ze vroeg hoe het met me was en in plaats van het standaard antwoord "Goed, en met jou?" besloot ik nu eerlijk te zijn. Ik vertelde dat het niet zo goed ging, dat ik al bijna twee jaar ziek thuis zat, dat ik lijd aan een depressie en PTSS. Goh, ze had nooit geweten dat het zo erg was. "Je hebt ook nooit wat gezegd!"
Wie gelooft er nou een kind? Heel de familie geloofde het verhaal wat jij hen vertelde, dat mam het contact had verbroken of dat ik zelf niet wilde komen (oma en je zus vertellen allebei iets anders). Ook waren ze altijd bezig mijn moeder zwart te maken, net zoals jij altijd deed, er schijnt een tijd te zijn geweest dat ik bij jou wilde wonen, totdat ik je betrapte op een leugen en je je er niet uit kon lullen.

Loyaliteit, het is een vreemd iets. Ondanks alles heb ik je nog een geboortekaart gestuurd toen de kinderen zijn geboren, maar nooit heb ik een reactie gehad. Nu is er echt iets in mij geknapt, na ruim twee jaar intensieve therapie zie ik in dat het niet aan mij ligt. Jij bent een ontzettende narcist. Voor de buitenwereld een prima vent die klaar staat voor een ander, voor je gezin was je een tiran.
Naar het schijnt was dat al zo toen je thuis woonde en was iedereen bang voor je, dus dat oma jouw verhaal zo makkelijk slikte en geen contact meer met ons heeft gezocht kan ik dan ook niet rijmen.

Ik ben zo vreselijk bang dat ik op jou ga lijken. Die enorme woede, het korte lontje; ik zie het bij mijn broertje en ik voel het zelf ook.
Uit pure machteloosheid heb ik L. wel eens een tik gegeven, ik HAATTE mijzelf echt zó verschrikkelijk, ik was geen haar beter dan jij!
Ik heb ook maandenlang gedacht dat de wereld beter af zou zijn zonder mij, wat draag ik nou bij? Ik bezorg iedereen die me na staat verdriet en pijn door mijn ziekte, als ik er niet meer ben kunnen ze ten minste gaan rouwen en verder gaan. Ik heb zelf nog gedacht dat het nog beter was om dan ook de kinderen maar mee te nemen, L. moet zo verschrikkelijk vechten voor zijn plek in de maatschappij en R. hangt zo ontzettend aan mij, dat was dan toch beter? En dan kon W. makkelijker opnieuw starten.

Dat was het moment dat ik inzag dat ik heel erg ziek was en ben ik met medicatie begonnen.
Ik slik het nog steeds, ik wil wel graag stoppen omdat ik er behoorlijk van aankom, maar ik ben nog lang niet stabiel genoeg. Plus is het uiterlijk ook niet het belangrijkste ter wereld, dat zie ik nu ook wel in.

Ik dacht altijd; als ik maar goed genoeg mijn best doe, dan vinden mensen mij wel leuk en laten ze mij niet in de steek.
Als ik maar slank ben, dan is het leven mooier, dan word ik niet meer gepest en zien ze mij wel staan.
Als ik maar presteer, dan tel ik mee en word ik opgemerkt.

Luisteren naar jezelf, naar je gevoel is iets wat ik echt heb moeten leren. Mijn gevoel zegt nog heel vaak dat ik waardeloos en minderwaardig ben namelijk, ik weet niet of het jouw stem is die ik hoor of dat ik dat zelf ben, het zorgde er wel voor dat ik altijd een masker op had.
Nog steeds ben ik bang echt toe te geven aan mijn gevoel, het verdriet toe te staan, ik ben bang dat ik er niet meer uitkom en erin verdrink.
Ik hunker nog steeds naar erkenning en bevestiging, maar dit weet ik op een positieve manier in te zetten; door deze blog bijvoorbeeld.

Mijn gevoel luister ik steeds vaker naar, het is eng om te doen maar heel waardevol.
Ik durfde afgelopen week te zeggen (op papier dan) dat een ontmoeting van iemand erg betekenisvol is geweest en wat voor een impact haar woorden hebben gehad op mijn herstel. Doodeng, ik was bang voor de reactie (het oordeel/een afwijzing), maar het voelde toch erg goed.

Ik wil geen slachtoffer van mijn verleden zijn, ik wil echt en authentiek zijn. Ik wil de wereld wat mooier maken.
Ik heb me voorgenomen om geen energie meer te stoppen in mensen waarvan het initiatief tot contact maar van één kant komt, ook al is het familie. Misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel. Ook de mensen waarbij ik mijzelf niet kan zijn, die alleen maar negatieve energie brengen, daar ga ik geen energie meer in steken. Ik verdien beter.

Dus ook jij bent niet meer welkom in mijn leven, niets zal dit kunnen herstellen, ik ben jou niets verschuldigd en mijn kinderen hebben de meest fantastische opa die ze maar kunnen wensen.

Debbie

Reacties