Depressie: Medicatieaanpassing



Sinds enkele dagen is mijn medicatie dosering verhoogd en heb ik nu medicatie om te kunnen slapen. Want het ging echt niet goed.

Het is doodeng wanneer je niet kunt vluchten voor je eigen gedachtes, je niet meer kunt slapen en de hele dag overvallen wordt door de stem die zegt dat je er een eind aan moet maken omdat je een te grote last bent voor deze wereld.

Ik zie de wereld wat troebeler nu, alsof er een mist in mijn hoofd zit, ook krijg ik niet alles meer mee en is mijn verwerkingssnelheid trager; het verdoofd. Het is alsof ik de hele dag dronken ben. Maar het is oké. Mijn gedachtes verstommen en tergen me niet meer zo.


Het besef hoe verschrikkelijk dit moet zijn voor mijn omgeving, vooral voor W., maakt dat ik het heel erg moeilijk vind om mijn strubbelingen te delen. Maar het helpt wel, het maakt dat ik inzie dat extra hulp nodig is, het klaart op een bepaalde manier de lucht. Want weten dat er iets aan de hand is, maar niet weten wat precies of hoe ernstig is nog funester voor de relatie.

Uitspreken dat een deel van je liever dood is omdat het gevoel van een last te zijn zo zwaar en overweldigend is is vreselijk moeilijk. Je weet dat je de toehoorder gaat kwetsen. Maar het niet uitspreken betekent dat je nog verder in een isolement terecht komt, wat nog gevaarlijker is.

Ik merkte al aan mijzelf dat ik weer bezig was me terug te trekken, niet op berichten reageren, de telefoon negeren, thuis blijven. Ik ken de patronen inmiddels en gelukkig durfde ik het uit te spreken.

Ik was enkele weken geleden mijn administratie aan het uitzoeken toen ik een dossier tegenkwam van de GGZ tussen de papieren van een advocaat.
Ik heb namelijk meerdere rechtszaken tegen mijn eigen vader moeten voeren omdat hij weigerde zijn deel te betalen van de ouderbijdrage tijdens mijn studie.
Schijnbaar heb ik toen ook mijn dossier bij de GGZ op moeten vragen, wat nou precies de relevantie is snap ik niet helemaal, maar afijn. Ik had het dossier en las het door.

Ik heb namelijk eerder een depressie gehad, getriggerd doordat mijn vader mij in de steek liet op m'n 14e, letterlijk "ik wil je niet meer zien, je verpest mijn relatie met M. (zijn nieuwe vrouw)." Daar gaan jaren aan geestelijke en lichamelijke mishandeling aan vooraf trouwens, maar toch blijf je héél erg lang loyaal naar je ouder, wat er ook gebeurd is.
De depressie is toen niet echt serieus genomen door m'n omgeving, het was vooral erg lastig. Pubergedrag, aandachttrekkerij, zo werd het gezien.

Het zinnetje: "Ik zie een zwaar verwaarloosd en heel eenzaam meisje die het allemaal alleen moet zien te rooien en als enige bescherming haar hoge intelligentie heeft", van de psycholoog sneed me door de ziel. Ik weet vrij weinig meer van mijn jeugd, alles weggedrukt waarschijnlijk, alleen het gevoel van zó ongewenst en een last te zijn komt omhoog als ik denk aan vroeger. Door de EMDR is dat minder heftig geworden, maar het nu zwart op wit te zien staan, woorden die aangeven dat mijn gevoel wél klopt; dat was meer dan ik aan kan klaarblijkelijk.

Altijd het gevoel gehad dat ik het niet waard ben, de aandacht en tijd, dat ik een last ben, dat ik overbodig ben, het is dus niet voor niets. Dat is niet zomaar.
Het is moeilijk te behappen dat dit gevoel gerechtvaardigd is, mijn eerste reactie was compassie met het 14 jarige meisje die de psycholoog omschreef.
En dat is eigenlijk de enige juiste reactie. "Het was ook zwaar, heftig en moeilijk. Het is helemaal niet raar dat je je zo voelt, dat mag." Ik zou willen dat ik mijzelf dat steeds kon vertellen als het vertrouwde "je bent de tijd en moeite niet waard, je stelt je aan, je bent een last" weer opduikt.

Zelfcompassie, het boek heb ik twee jaar geleden gekregen van vriendin D., maar tot op heden lukt het maar niet om te lezen, de concentratie is er nog niet. Maar het zou goed voor me zijn dat ik dat leer, compassie te hebben met mijzelf, Zoals ik compassie heb met elk levend wezen op deze planeet, de reden dat ik veganist ben geworden zelfs, maar compassie voor mijzelf is het moeilijkste wat er is.

Ontspannen schijnt de magische oplossing te zijn.
R. gaat binnenkort (voor het eerst, hoe dat zal gaan?) een nacht logeren bij mijn moeder en stiefvader in het weekend dat L. logeert bij het expertisecentrum. Dan kunnen W. en ik even weg. Helemaal weg. Of gewoon thuis blijven en in bed blijven totdat we vanzelf wakker worden in plaats van de kinderen. Het klinkt zalig!

Reacties