Gedurfd besluit, omdat mijn oudste erg onvoorspelbaar kan reageren; hij zal de voorstelling vast erg leuk vinden, maar de drukte er omheen eer we op onze stoel zitten...
We zijn toch gegaan en inderdaad was het wel moeilijk voor L. om naar binnen te gaan, de paniek sloeg toe bij hem, al schreeuwend heb ik hem op m'n arm genomen (lang leve de krachttraining die ik doe) en zijn we naar onze plekken gegaan. Ergens ook logisch, die drukte en dan die donkere zaal ingaan is ook wel héél erg spannend.
We zijn toch gegaan en inderdaad was het wel moeilijk voor L. om naar binnen te gaan, de paniek sloeg toe bij hem, al schreeuwend heb ik hem op m'n arm genomen (lang leve de krachttraining die ik doe) en zijn we naar onze plekken gegaan. Ergens ook logisch, die drukte en dan die donkere zaal ingaan is ook wel héél erg spannend.
Ik kon zelf de plaatsen uitzoeken online met het reserveren van de kaarten (handig!) en heb diegene in het uiterste hoekje gekozen.
L. ging zelf op een stoel zitten, met knuffels Beer en Konijn als steun op schoot en in zijn nek gedrapeerd, zoals hij dat zo graag heeft. De jas bleef aan, met de capuchon op als extra beschermlaag moest hij duidelijk de kat uit de boom kijken en wennen aan de situatie.
Het is ook een heel nieuwe situatie, we zijn nog niet eerder in een theater geweest, omdat ik het niet aandurfde. Natuurlijk is er de onvoorspelbaarheid van L., hij kan het óf fantastisch vinden óf vreselijk vinden wat zal resulteren in veel geschreeuw en gegil.
Het is ook een heel nieuwe situatie, we zijn nog niet eerder in een theater geweest, omdat ik het niet aandurfde. Natuurlijk is er de onvoorspelbaarheid van L., hij kan het óf fantastisch vinden óf vreselijk vinden wat zal resulteren in veel geschreeuw en gegil.
Het is ook best gek om met een grote achtjarige jongen naar een peutervoorstelling te gaan, ik kan nog niet zo goed omgaan met de vragende en/of oordelende blikken. Maar dat zit vooral in mijn eigen hoofd, als ik me maar concentreer op mijn gezin filter ik dat er vast wel uit.
Maar wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat L. het echt niet trekt? Dan gaat één van ons toch met hem naar buiten en blijft de ander met R. zitten. Als je het niet eens probeert, zul je nooit weten of het wel lukt.
R. moest even de kat uit de boom kijken, maar hij ging al snel zachtjes meezingen. Bij L. mocht halverwege de jas uit, ook zijn laarzen moesten uit. Want stampen met je voeten wil uiteraard niet zo leuk als je je laarzen nog aan hebt.
Ik vond het een top middag, het was zó schattig hoe R. opging in het verhaal en fijn hoe L. ontdooide en er ook van leek te genieten.
Wijze les voor mijzelf: Gewoon proberen en zie maar hoe ver je komt. Durf te falen.
Dit gaan we vaker doen hoop ik; zondag 7 mei is er weer een peuter- en kleutervoorstelling: "De groene krokodil". Zal ik alvast kaarten bestellen?
Reacties