Ik kan niet meer. Het lukt niet, er komt niets uit mijn handen. Ik kan alleen maar huilen.
Ik ging een rondje hardlopen, maar dat maakte de situatie erger in plaats van beter. Al hardlopend probeer ik alles op een rij te zetten maar mijn gedachtes gaan er vandoor in allerlei nare fantasieën en gruwelijke scenario's spelen zich als een film af in mijn hoofd.
Huilend zit ik in de auto, net als twee weken geleden. Toen ben ik als in een trance in de auto gestapt met de bedoeling om met een zo hoog mogelijke snelheid ergens tegenaan te rijden. Maar eenmaal in de auto bevroor ik en kon ik helemaal niets meer. Nou ja, huilen. De oneindige tranenstroom bleek toch te kunnen stoppen na een half uur. Ik kwam weer bij mijn positieven en schrok me rot van wat er net gebeurd is.
Vandaag lukt het me wel om te rijden en rij ik naar mijn psychotherapeut. We hebben afgesproken dat wanneer de nood weer zó hoog is ik bij haar langs kom, ongeacht tijdstip. Desnoods zit ik gewoon in de wachtkamer, er komt vanzelf wel iemand bij me. Ik bied steeds maar mijn verontschuldigingen aan, dat ik langs ben gekomen en een beroep op haar doe.
Dat is wat me zo opbreekt, ik heb hulp nodig maar kan/durf/wil niet om hulp vragen. Ik ben zó bang voor de afwijzing, dat ik het niet vraag. Waarom? Omdat ik vind dat ik geen plaats in mag nemen op de wereld en een afwijzing voelt als een bevestiging dat die gedachte waar is.
Twee jaar geleden zat ik op een soortgelijk punt, toen was het de vraag wel/geen opname voor mij. Ik was en ben suïcidaal, zou het niet beter zijn om opgenomen te worden om zo beter aan mijn herstel te kunnen werken?
Maar ik kon het niet, het was voor mijn gevoel ook allemaal praktisch niet te regelen, want hoe moet het dan met de kinderen? En het werk van vriendlief? Wat is de impact hiervan op mijn gezin? We waren bang dat die angsten en zorgen mij zo in beslag zouden nemen dat er van werken aan mijzelf niets zou komen, een opname is dan zinloos.
De zorg voor L. is zwaar, hoe naar dat ook is om te zeggen over je kind. Hij drukt een enorme stempel op het gezin, kan hij niets aan doen maar zo is de situatie nou eenmaal. Met L. moet je continu alert zijn en een aantal stappen vooruit denken. Dat is een behoorlijke belasting.
En we hebben nog een kind, een kind dat heel zelfstandig is al op zesjarige leeftijd. Maar een kind dat ook aandacht nodig heeft en merkt dat ie met eten (of juist het niet willen eten) een machtsmiddel in handen heeft.
Het is zo logisch, iedereen zoekt controle over zijn situatie en als je dat niet hebt zoek je naar iets waarbij je het wel hebt.
Ik ben hele dagen bezig met opruimen in en rond het huis en het reorganiseren van de boel. Alles om maar het gevoel te hebben dat ik over een klein aspect toch nog wél de controle heb.
Het gevaar van overcompenseren ligt ook op de loer, "hij heeft het toch wel zwaar met een broer als L.", als we niet oppassen wordt het een verwend jochie omdat we niet duidelijk genoeg grenzen stellen.
Twee jaar geleden, nadat mijn stiefvader een keer mee ging naar mijn therapeut werd afgesproken dat R. regelmatig eens uit logeren ging bij hen zodat ik even tot rust kon komen en de zorg kon overdragen. Dat was na 3 keer weer afgelopen, toen moesten we de agenda's bij elkaar leggen om een nieuwe datum af te spreken en dat bleek erg lastig omdat mijn moeder ook 24 uur per week werkt en mijn stiefvader in ploegen werkt. Ze willen natuurlijk ook tijd voor henzelf en dat is al erg moeilijk met wisselende werktijden, laat staan dat R. daar dan een nachtje gaat slapen.
En ik mag mijn handjes dichtknijpen qua wat ze in het verleden voor me gedaan heeft, de eerste vier jaar van L. heeft mijn moeder 1 dag per week opgepast toen ik nog werkte.
Ik durf het niet meer te vragen, het voelt als zeuren en drammen plus ik ben zo bang voor de afwijzing, tenminste dat is hoe het voor mij voelt. Zij hebben hun eigen leven en ze hebben het al druk zat.
Nou ja, oppassen op L. wilde mijn moeder wel toen ik vertelde dat we een hogere indicatie gingen aanvragen voor L. om zo door middel van PGB (persoonsgebonden budget) zelf zorg in te kunnen kopen voor thuis omdat de zorg wel erg zwaar is nu. Zij wilde dan wel (een deel van ) het PGB op zich nemen, dan kon ze minder uren gaan werken.
Maar ik huur W. in van het PGB, hij stopt met zijn baan om de zorg voor L. op zich te nemen.
Voordat je begint over "Nou lekker zeg, gratis geld!", die opmerking heb ik al vaker gehoord; het alternatief is dat we iemand inhuren van buitenaf. Dat W. blijft werken in de winkel waar hij nu werkt voor een salaris van enkele tientjes boven het minimumloon en een PGB'er in de ochtend en na schooltijd voor L. Een vreemde in huis heeft ook weer veel impact op het systeem van ons gezin. Voor alle partijen is het beter dat W. stopt met zijn huidige baan.
Tsja, gratis geld. We zijn nu allebei "staatsruif-parasieten" of "-leegvreters" zoals menig media een bepaalde groep mensen vaak noemt. Men vindt het gek en/of ongepast, "ja maar je bent toch moeder, dan hoort de verzorging van je kind er gewoon bij". Dat mijn tienjarige 24/7 zorg, nabijheid en toezicht nodig heeft, dat is dan maar gewoon pech.
Als ouder hoor je niet betaald te worden is een veel voorkomende opvatting, ook in mijn directe omgeving. "PGB fraude!" Ook daarmee word je om de oren geslagen zodra je het over PGB hebt.
Saillant detail; de mensen die dat riepen gaan nu de mogelijkheid onderzoeken of het voor hen ook mogelijk is.
Ik heb echt al weken last van die opmerkingen, ik heb er meerdere slapeloze nachten van gehad en nu gaan ze doodleuk zelf ook voor het "gratis geld".
Woorden kunnen pijn doen, ook als het niet zo bedoeld is. Zij bedoelden het niet kwetsend, maar dat was het wel.
Mijn schoonmoeder noemt mij niet bij mijn naam, ze refereert naar mij als "die gek". Mijn schoonmoeder bedoelt het wél kwetsend en zegt het ook waar mijn kinderen bij zijn, dat is echt heel schadelijk. Ik kom uit een gebroken gezin en heb heel erge loyaliteitsconflicten gehad toen die ene familie heel naar sprak over de andere ouder na de scheiding. Dat moet je nooit doen bij een kind, daar beschadig je het echt mee.
Omdat het heel erg slecht gaat me ben ik ook overgestapt op andere medicatie. Want als ik me na 5 jaar nog zo slecht voel is het wel tijd om te kijken of er niet een betere antidepressiva voor me te vinden is. Ik zit nog in de opbouwfase, de dosering is hoger dan de standaard dosering inmiddels omdat het nog maar weinig voor me lijkt te doen. Het is niet het magische pilletje waarbij de wereld ineens uit regenbogen en eenhoorns bestaat, wat ik stiekem misschien wel een beetje gehoopt had.
Het duurt weer weken of zelfs maanden voordat de juiste dosering gevonden is en ik ondervonden heb of dit wel iets voor me doet.
W. heeft gevraagd of ie eerder kon stoppen met werken, hij heeft 7 maart ontslag genomen maar zit in zijn opzegtermijn en is per 1 mei klaar; het beste voor mijn huidige situatie zou zijn dat ie nu direct kan stoppen. Ik dacht dat ie zijn vakantiedagen wel kon inzetten misschien, maar dat bleek niet te kunnen. Misschien dat ie een paar dagen extra vrij kan krijgen, een echt concreet antwoord is er niet gekomen. Dat zorgt voor meer onzekerheid wat mijn gevoel van machteloosheid vergroot plus het gevoel niet serieus genomen te worden. Ik heb duidelijkheid nodig, geen vage toezeggingen.
"Waarom schilder je niet meer, daar kun je ook je emoties in kwijt, toch?" vroeg mijn therapeut. Tsja, ach, ik kan het toch niet echt goed. Er komt ook steeds hetzelfde uit: Een bloedend hart.
Ik had één van die schilderijen een tijdje in de woonkamer hangen, totdat iemand zei: "Ja, van zo'n schilderij zou ik ook depressief worden".
Afwijzing of afkeuring; ik trek het me enorm aan en kan daar niet mee omgaan.
We hebben kaarten gekocht voor een concert van Metallica in juni, supergaaf. Maar het is op een doordeweekse dag, we hebben toch echt wel een logeerplek nodig voor de kinderen. Ik was zó bang om iemand te vragen om op te passen dat ik nog liever de kaarten had doorverkocht dan een ander hiermee te belasten, zo diep zit het.
Maar ik heb het tóch gevraagd aan mijn moeder en ze mogen daar slapen, die dinsdag was ze toevallig vrij. Het is voor het eerst dat ze sámen uit logeren gaan, ik ben erg benieuwd hoe dat gaat.
Ik ben moe, boos en verdrietig. Ik vind dat ik mijn best doe om te herstellen en eet gezond, sport om de dag en drink niet meer. Ik slik mijn medicatie, ben veel buiten te vinden en probeer te praten over dat wat in mij omgaat, hoe lastig ik het ook vind een ander hiermee te belasten.
Op een "Hoe gaat het" is het makkelijker om te zeggen "Goed" dan "Ik ben suïcidaal en worstel om de dag door te komen". Maar mijn vrienden prikken wel door mijn "Ja goed hoor" heen, het is stom om ze voor te liegen. Ik weet dat ik eerlijk kan zijn tegen mijn vriendinnen, sterker nog, dat ze boos worden als ik maar doe alsof.
Ik ben anderhalve maand geleden gestopt met het drinken van alcohol. De psychiater vond het namelijk nogal dom van me dat ik dronk, vooral in de hoeveelheid waarin in dronk, omdat je van alcohol ook depressief wordt.
Ja maar snap je dan niet tegen welke demonen ik vecht? Alcohol dempt, voor even voel ik het allemaal niet en dat is heel prettig. Maar ja, 1 fles wijn per dag is echt niet oké, het was een verslaving geworden inmiddels. Toen er werd geopperd of ik een doorverwijzing wilde voor hulp bij afkicken ging er bij mij een knop om en heb ik sinds die dag geen druppel meer gedronken.
Maar man, wat mis ik dat fijne dempende effect. Even niets voelen. Ik wil rust, ik wil even de zorg kunnen overdragen, even geen verwachtingen.
Nog een paar weken geduld. Dan kan ik het samen met W. doen. Dan kunnen we beide kinderen de aandacht geven die ze nodig hebben en kunnen we elkaar aflossen en afwisselen. Dan hoef ik het niet meer alleen te doen.
Je zou zeggen dat ik nu toch opluchting moet voelen, nu het na bijna een half jaar gelukt is om de nieuwe indicatie voor L. rond te krijgen en een budget voor PGB te hebben? Nu nog slechts de laatste onduidelijkheden oplossen bij het zorgkantoor en dan is het echt voor elkaar allemaal. Maar ik voel nog niks, ik kan me er zo geen voorstelling van maken hoe het straks zal zijn.
Ja. Deze laatste loodjes wegen echt loodzwaar.
Reacties