Depressie: PTSS, het UWV en de werkgever

Al weken wil ik schrijven, want schrijven helpt. Praten met iemand helpt ook, maar dat vind ik vaak nog te lastig, ik wil een ander niet belasten met mijn perikelen, vooral omdat het oneindig lijkt te zijn en ik toch steeds weer tegen hetzelfde aanloop. Ik schaam me inmiddels ook dat ik al 5 jaar bij huis ben en de stappen die ik maak haast niet noemenswaardig lijken. Schrijven is veiliger en afstandelijker, je ziet geen emotie of afwijzing bij de ander.

Dé brief

De brief waar ik al sinds juni 2016 op aan het wachten was; de oproep voor een herkeuring door het UWV kwam in mei 2018. En vlak erna kwam er een brief dat mijn oud-werkgever in beroep wilde gaan tegen de beslissing van het UWV om mijn WIA te verlengen, bijna 2 jaar(!!) na dato. Schijnbaar is er voor hen geen termijn om bezwaar aan te tekenen, in dit geval omdat zij vonden dat ze niet juist geïnformeerd waren.

Nou en zou je denken, dat is iets tussen het UWV en je werkgever. En wat heeft je werkgever er überhaupt mee te maken? Ze hebben, blijkt, 10 jaar lang betalingsverplichting voor mij zolang ik ziek ben (naar het UWV dus, zij betalen een deel van mijn uitkering). Ik word er in betrokken omdat het mijn uitkering betreft en ik ook gehoord kan/zal worden bij de hoorzitting.

Ja maar wat als..?

Ik kon en kan nog niet zo goed dealen met dit bericht. Het "zie je nou wel, je stelt je maar aan" steekt de kop op. Het impostersyndroom waar ik zolang ik het me kan herinneren al last van heb. Wat als ze concluderen dat ik onterecht de uitkering heb gehad, moet ik dan alles terug betalen? Moeten we ons huis verkopen? Van het inkomen van W. kunnen we nog geen ton lenen, dus hier blijven wonen is geen mogelijkheid dan meer. Hoe gaan we hiermee dealen? Hoe gaan de kinderen hiermee dealen? Wat voor een effect zal dit hebben op mijn verstandelijk beperkte autistische zoon die al zo slecht tegen veranderingen kan?

Rechtsbijstand

Gelukkig hebben we een rechtsbijstandverzekering en hebben zij me redelijk gerust kunnen stellen. Het zal zeker niet met terugwerkende kracht ingaan, als mijn uitkering eindigt. Mijn oud-werkgever wil van de betalingsverplichting af, logisch ergens, en daarom doen ze er alles aan om er onderuit te komen. Rationeel snap ik heb, maar emotioneel ben ik helemaal geknapt.

Herkeuring

Ik had de herkeuring in juni, in juli kwam de uitkomst dat ik wederom tijdelijk (2 jr) afgekeurd volledig ben. Fijn, want het voelt als een bevestiging dat ik me inderdaad niet aanstel, me geen dingen inbeeld en dat ik duidelijk echt nog steeds ziek ben. Maar ook lastig. Nog steeds waardeloos, nog steeds ziek. Nog steeds geen volwaardig onderdeel van de maatschappij maar een last, vooral voor mijn omgeving.

De arts wilde mij niet volledig afkeuren voor altijd, omdat ik nog niet alle behandelmogelijkheden benut had, vond ze. En omdat ik ook nog wel erg jong ben om in de IVA terecht te komen. Ik denk dat ik dat ook erg moeilijk zou vinden, dan sta ik echt naast de maatschappij. Natuurlijk geeft het rust: geen gedram meer, geen deadlines meer, geen oordelen meer van anderen over mijn situaties, geen afhankelijkheid meer. Maar 34 jaar zijn en afgeschreven zijn..

Bezwaarprocedure II

Het verhaal is nog niet afgelopen na de herkeuring, want ook tegen deze beslissing gaat de werkgever in bezwaar. De onzekerheid duurt voort, in een bezwaarprocedure die vaak langdurig is. Ik googelde de naam van de medisch deskundige die de werkgever ingehuurd heeft; op zijn LinkedInpagina wordt hij geprezen als dé specialist in zaken tegen het UWV. "Waar landelijk het slagingspercentage in bezwaarprocedures tegen het UWV 20% is is dat bij hem zéker 80%". Stom van me dat ik dat ging googelen, ik weet het. Ik was erg geïntimideerd door mijn bevindingen en heb er flink wat nachtmerries door gehad.

Ratio vs gevoel

Ik snap het, ik snap het echt. Het gaat om geld, men wil van de betalingsverplichting af. Maar ik ga hier emotioneel aan onderdoor, het is zo geëscaleerd dat ik 3 weken voor de datum van de herkeuring een zelfmoordpoging deed (die, je raad het al, mislukte. Zelfs daar faal ik in). Ik kan de druk niet aan.
Ik vond mezelf ineens in de tuin met een touw om mijn nek aan het speeltoestel. Bizar, als in een trance gebeurde dat. Ik heb dit, hoe moeilijk ook, uiteindelijk wel gedeeld met mijn vriend en enkele vriendinnen, vooral ter bescherming van mijn gezin. Het kan toch niet zo zijn dat zij mij zo vinden?

Opname

Ik sta nog steeds onder behandeling van mijn psychotherapeut wekelijks, ik slik medicatie. Meer dan deze procedure afwachten en uitzitten kan ik niet doen. Waarom geen opname als de crisis zo groot is? Ik vrees dat dat het laatste zetje is, als ik echt de controle over alles kwijt ben, wat rest er dan nog? Hoe is het praktisch ook te regelen, als een nachtje logeren in de zomervakantie voor mijn jongste al teveel gevraagd is? En de impact op de kinderen van dit alles? En mijn relatie? En dan, dan zit ik daar. Platgespoten en moet ik aan mijzelf werken; hoe dan?? Als ik weet wat ik thuis achterlaat? En tussen gelijkgestemden zitten lijkt me ook niet erg gezond voor mijn gemoedstoestand.

Nu krijgen ze het ook mee zul je zeggen, maar dat lijkt mee te vallen. Natuurlijk zien ze me wel eens huilen, maar verder kan ik goed een masker opzetten. Ik ben een ster in mijzelf wegcijferen en onzichtbaar maken, omdat ik vrees een last te zijn en dat mensen me zat worden en vertrekken.

Zelfcompassie is geen optie

Alles is te verklaren, ook mijn gedrag en waar dat vandaan komt. De PTSS en depressie zijn een optelsom van traumatische gebeurtenissen, een nare jeugd en onveilige hechting; bij ieder ander zou ik begrip hebben voor de situatie en dat dit nog steeds een impact heeft op je leven als je 34 bent.
Maar voor mijzelf, tsja. Om mee te kunnen leven met iemand en empathie te voelen moet je een soort van band voelen met de ander, iets goeds in hem zien. Ik veracht mijzelf alleen maar en wil het liefst oplossen in het niets. Dit is het effect van PTSS.

Vecht of vlucht

Bij extreme stress of acuut gevaar is het verdedigingsmechanisme wat optreedt de vecht-, vlucht-of bevriesreactie. Bij mij resulteert het in bevriezen. Ik kan er niet meer over nadenken, het lukt gewoon niet. Nu ik hier bij stil sta is dat vaker mijn overlevingsmechanisme geweest, ik kan me namelijk uit mijn jeugd vrijwel niets meer herinneren, alleen het gevoel weet ik nog. Bevriezen en blokkeren, op zich logisch maar wel verdomd hinderlijk. Het zou beter zijn om ermee te dealen, om er doorheen te gaan en het te verwerken, maar dat zal wel te moeilijk zijn volgens mijn hoofd 😕

Een opgeruimd huis

Al weken lang krijg ik niets meer voor elkaar, komt er niets meer uit mijn handen en ben ik alleen maar bezig met opruimen. Vluchtgedrag. Opruimen om orde te krijgen, om weer controle over iets te krijgen. 

Dat resulteert in een enorme opruimwoede waarbij ik de kamer van de kinderen, de speelkamer, de blokhut, de overkapping, de fietsenstalling en de woonkamer al onder handen heb genomen.

De kinderen zijn helemaal gelukkig omdat ze nieuw speelgoed en mogelijkheden ontdekken, ik kan mensen in mijn omgeving of op de weggeefhoek blij maken met ballast wat hier overbodig is en ik ben voor even voldaan en rustig als ik klaar ben met het opruimen van een kast/kamer/ruimte.

Ook op Facebook ben ik aan het opruimen geweest; ik was lid van 220 groepen en had 4500 pagina's geliked(!). Dusss. Ter vergelijking: Vriendlief is lid van 12 groepen en heeft zo'n 40 pagina's geliked. Geen wonder dat ik nooit statussen van vrienden zag, maar alleen van pagina's en bedrijven. 

Het kostte me anderhalve dag, ik heb alles handmatig moeten verwijderen, maar wat een rust geeft dat zeg. Weg met de online discussies die alleen maar voor meer ruis zorgen. Ik volg nu alleen nog wat ik écht interessant vind. Echt een aanrader!

Ach, om met het Cruijffiaanse spreekwoord te eindigen: Elk nadeel heb zijn voordeel. Dit vluchtgedrag pakt praktisch wel oké uit 😏