Keuzes
Het eind van de termijn van een jaar lang een domeinnaam plus hosting voor €1,-, dat wat je nodig hebt om een website in de lucht te houden, kwam in zicht. Tijd om te overdenken wat ik ga doen; blijf ik bij de betaalde variant www.lookforstars.nl of ga ik weer terug naar de gratis versie lookforstars.blogspot.nl?Kosten
Kan ik het verantwoorden naar mijzelf, is dat het me waard, €70,- per jaar betalen voor de betaalde website? Het ziet er een stuk professioneler uit, ik heb het idee dat je sneller serieus genomen wordt met de .nl website dan met de .blogspot.nl website.Het is niet zo dat ik verdien met mijn blog, heel af en toe heb ik een leuke barterdeal, dat wil zeggen dat je een product krijgt in ruil voor een review, zoals deze of deze.
Ik heb zoals je wellicht al gezien hebt ook advertenties, maar als niemand daar op klikt verdien ik daar ook niets mee. 😏 Bestellen via mijn link op bol.com heeft tot nu toe alleen mijn stiefbroertje gedaan, daar verdiende ik eenmalig €4,- mee.
Ben ik het waard?
De vraag is dus eigenlijk aan mijzelf of ik het waard ben, brengt deze blog mij zoveel plezier dat ik de betaalde website voortzet? Ik vind het erg leuk om samenwerkingen aan te gaan met bedrijven waar ik ook echt achter sta, wil ik dat behouden dan moet ik zeker voor de betaalde website blijven gaan.
Zitten mensen er wel op te wachten, stukjes van mij? Mijn blogposts worden over het algemeen tussen de 100 en 400 mensen gelezen, het is erg leuk als mensen er een interactie mee aangaan door te reageren of door een like. Ik zit nu dagelijks op zo'n 600 a 700 bezoekers. Maar is dat voldoende?
Bevestiging
Het doet mij goed, de bevestiging dat ik wel iets kan. Dat ik mensen een inzicht kan geven in hoe het is om een depressie/PTSS te hebben, wat je tegenkomt met een kind met beperkingen en tips geven over de wat luchtigere zaken als duurzaamheid/(kring)koopjes/DIY's.
Ergens vind ik het vreselijk dat ik het nodig heb, de bevestiging van buitenaf, dat ik wel meetel, er wel toe doe, er wel mag zijn. Het is heel menselijk, dat weet ik wel, toch stoort het mij.
Als, als, als
Het gaat helemaal niet goed met L., ik zit slecht in mijn vel, ik schrijf amper op mijn blog want er lijkt helemaal niets uit mijn handen te kunnen komen. Het gevoel niet genoeg te zijn werkt verlammend, we lopen tegen veel praktische zaken aan als een herindicatie die op zich laat wachten en dat er van alles niet gaat zoals het moet helpt ook niet mee. Al maanden ben ik mijn adem in aan het houden. Als die indicatie voor L. maar eenmaal geregeld is, dan kan ik weer aan mijn eigen herstel werken, nog even volhouden.
Eindeloos afwachten
Maar de 1 januari deadline is al lang voorbij, de indicatie is nog steeds niet rond, ik ben nog steeds mijn adem aan het inhouden en weet niet hoe lang dit nog lukt. Ik ben bezig over te stappen op andere medicatie, want "als je na 5 jaar escitalopram nog steeds het suïcidaal bent lijkt het me goed eens verder te kijken naar andere medicatie", aldus mijn therapeut.
Nog even blijven watertrappelen, het einde is bijna in zicht. En laten we in vredesnaam hopen dat de herindicatie wél toegekend wordt.
💙
Reacties