When it's dark look for stars

Verlammend, deze coronatijd. Er komt niets uit mijn handen, ik sta in de overleefmodus en verval in vluchtgedrag door te overeten, te veel drinken, piekeren & malen waardoor ik niet kan slapen en ik ben kortaf en kan weinig verdragen. Soms gaat het helemaal mis en is het stemmetje wat me aanspoort tot wel heel permanente oplossingen niet te verstommen. Ik fantaseer over hoe het zal zijn als vriendlief en ik uit elkaar gaan, met co-ouderschap heb ik de helft van de tijd mijn handen vrij. Misschien dat ik dan weer normaal kan ademhalen? Humor helpt Ja maar, je hebt toch zelf voor kinderen gekozen?!?!  Is een reactie die ik kreeg toen ik bovenstaand grapje plaatste over kinderen en coronatijd, dat even alleen op de wc zitten je enige momentje rust is. Humor is mijn manier van coping, om om te gaan met onze bijzondere realiteit. Humor, hoe zwarter hoe beter, is wat onze relatie goed houdt en ons op de been houdt. Want het is een heel heftige combinatie die we hebben aan onze zoons;...

Het is alweer 2 maanden geleden dat ik schreef over hoe het nu gaat, de laatste keer zat ik voor mijn gevoel in een impasse  van waaruit ik geen uitweg zag. Nog steeds is het vechten voor de juiste plek voor mijn kinderen, zowel voor L. als voor R. Waar L. aan de onderkant uitvalt valt R. aan de bovenzijde uit. Na een IQ-onderzoek en steeds maar weer om tafel met school lijken we nu op het goede pad te zitten.

Mijn oudste zoon is 10 jaar oud, maar hij kan nog niet lezen. Bij het expertisecentrum werken ze er wel aan door middel van de methode Leespraat; iets wat ik zelf vroeger ook als leerkracht in het speciaal onderwijs gebruikt heb om tieners te leren lezen. Dus wie weet wat de toekomst nog brengt.

Heel gek, maar elke jaar in oktober, je kunt er de klok op gelijk zetten, is het moment dat het gedag van L. zo geëscaleerd is dat we zoeken naar hulp van buitenaf. Zo zijn we met extra medicatie begonnen in 2018, hebben we videointeractiebegeleiding gehad in 2017 en zijn we begonnen met logeerweekenden in 2016. Trigger Wat het nou is wat hem zo triggert hebben we altijd nog niet precies kunnen ontdekken. Is het de vakantieperiode die drukker en anders dan anders is bij het KDC? Is het juist weer de omslag naar de normale groep in september met de vaste begeleiders en kinderen die zorgen dat de naweeën van de drukte van de zomervakantie juist dan zich uiten? Is het de omslag naar de winterperiode, dat het sneller donker is 's avonds wat maakt dat L. minder goed in zijn vel zit? Wat is het toch?

L. en treinen; zijn grote liefde. Nou ja, naast vuilnistrucks dan, ze staan op een gedeelde eerste plek denk ik. We zijn echt gezegend met een fijne beeldend therapeut voor hem bij het expertisecentrum. Iemand die inspeelt op zijn belevingswereld en weken lang met hem heeft gewerkt aan treinen maken plus bijbehorende attributen als een spoorbrug en een speelplaat met spoorwegen.

Vandaag is de zomervakantie voorbij en start de jongste in groep 2. Hij had er erg veel zin in om naar juf Joke te gaan. "Op het weerzien van wie verheug je je het meest, R.?" "Iedereen!". Lekker ding, iedereen is zijn vriendje als het aan hem ligt. Ik wilde een foto maken om deze dag vast te leggen, zijn eerste dag in groep 2. Leuk voor later enzo.

Afgelopen donderdag hadden we een gesprek bij het expertisecentrum van mijn zoon over de uitkomst van de onderzoeken en tests die gedaan zijn. De getallen had ik al eerder gehoord, daar had ik zelf om gevraagd omdat het me te lang duurde te wachten op het gesprek, omdat ik zelf op het (voortgezet) speciaal onderwijs gewerkt heb weet ik de cijfers te vertalen en wat het betekent.

Vandaag was ik bezig met het maken van een fotoboek van L. Op het expertisecentrum gebruiken ze de app klasbord, dat is in de plaats gekomen van de heen-en-weer schriftjes. Door middel van foto's worden de ouders op de hoogte gehouden van de dag. Aan het eind van het jaar heb je de mogelijkheid om een fotoboek te maken hiervan, dat is een leuk naslagwerk en dat heb ik dus gedaan. Of het nou komt doordat L. nu op een nieuwe groep zit met minder prikkels gedurende de dag, dat de decemberstress weer achter ons ligt of doordat we weer de juiste dosis medicatie hebben gevonden; het gaat goed nu. Niet meer een kind dat continu overprikkeld is, dat de hele dag gehoorbescherming draagt, schreeuwt, gilt, agressief is naar mensen en dieren, met een verwilderde blik de wereld in kijkt. zoals op de foto's vanaf oktober al het geval was. Bijzonder, je ziet pas hoe heftig het was als je eruit bent en terugkijkt.