Depressie in coronatijd



Verlammend, deze coronatijd. Er komt niets uit mijn handen, ik sta in de overleefmodus en verval in vluchtgedrag door te overeten, te veel drinken, piekeren & malen waardoor ik niet kan slapen en ik ben kortaf en kan weinig verdragen. Soms gaat het helemaal mis en is het stemmetje wat me aanspoort tot wel heel permanente oplossingen niet te verstommen.
Ik fantaseer over hoe het zal zijn als vriendlief en ik uit elkaar gaan, met co-ouderschap heb ik de helft van de tijd mijn handen vrij. Misschien dat ik dan weer normaal kan ademhalen?


Humor helpt

Ja maar, je hebt toch zelf voor kinderen gekozen?!?! 
Is een reactie die ik kreeg toen ik bovenstaand grapje plaatste over kinderen en coronatijd, dat even alleen op de wc zitten je enige momentje rust is.
Humor is mijn manier van coping, om om te gaan met onze bijzondere realiteit. Humor, hoe zwarter hoe beter, is wat onze relatie goed houdt en ons op de been houdt. Want het is een heel heftige combinatie die we hebben aan onze zoons; de een verstandelijk beperkt met een achterstand van vele jaren en de ander hoogbegaafd met een voorsprong van vele jaren.

Het wordt niet makkelijker

Het wordt ook hoe langer hoe zwaarder, of we minder kunnen verdragen of dat het gedrag van Liam extremer geworden is weet ik niet, maar een zondag enkele weken terug brak mijn hart toen Liam een meltdown had en Roan er stilletjes naast stond te huilen. 
Doen we het wel goed? Hadden we dit kunnen voorkomen? Zien we Roan wel genoeg? Voor ons is een meltdown van Liam al heftig, dat moet voor Roan minstens zo naar zijn.



Nachtje weg

Toen we vernamen dat de logeeropvang weer ging starten hebben we voor die nacht dat Liam niet thuis was dan ook een hotel geboekt voor ons drieën, om even tijd helemaal voor Roan te hebben. Zwemmen in een zwembad, wandelen langs het strand en samen uit eten gaan, dat wat Roan heel leuk vindt doen heeft ons allen goed gedaan. 
En wanneer ik niet thuis ben is het wat makkelijker Liam los te laten, dan ben ik niet steeds bezig met de vraag hoe het met hem zou gaan nu, want hij was zelf niet erg te spreken over het weer gaan logeren toen we hem weg brachten. 
Thuis verval je toch snel in klusjes en het huishouden doen, gaan we meer onze eigen gang en moet er van alles nog gauw even gedaan worden. Nu was er onverdeelde aandacht voor het brusje. Het was fijn even weg te zijn, dat moeten we echt vaker doen. 


 

Me-time

Tijd voor jezelf, het is heel erg belangrijk. hoe belangrijk kom je pas achter wanneer het niet meer vanzelfsprekend is. Vierentwintig uur per dag bij elkaar op de lip zitten is benauwend. Steeds hield ik mezelf voor even mijn adem in te houden tot het voorbij was, even doorzetten en niet zo zeuren, maar op een gegeven moment lukt dat echt niet meer. 
Ik merk dat nu de scholen en het KDC weer helemaal open zijn ik weer wat ademruimte krijg. Niet steeds meer alert te hoeven zijn constant, er is ruimte om mijn eigen gedachtes te denken in plaats van volledig in beslag genomen te worden door de kinderen en hun wisselwerking op elkaar. Minder overlevingsstand en meer ruimte zelf te kunnen nadenken. 
Mijn hoofd is weer van mij.

P.S.
En ik merkte dat weekend in Zandvoort ook dat ik vriendlief nog steeds heel leuk vindt. Het zijn de omstandigheden die zo heftig zijn dat maakt dat ik alles in twijfel trek in mijn wanhoop. 

💜

Reacties